Afgelopen nachten sliep ik onrustig. Ik werd wakker van beelden van knuffels op een rampplek in de Oekraïne, van kinderen met betraande gezichten in de warzone die Gaza heet en kinderen in vluchtelingenkampen die hun dapperste gezicht voor de fotograaf tevoorschijn toverden. Het hield me wakker.
En ja, ik weet dat in de wereld dag in, dag uit de vreselijkste dingen gebeuren. Ik weet dat dit al eeuwenlang zo is. Al in de eeuwen voor Christus deden sommige mensen al hun best om elkaar uit te moorden. Vaak met succes. Je hoeft geen geschiedenis gestudeerd te hebben – al heb ik dat toevallig wel gedaan – om dat te weten. En al die conflicten hebben één ding gemeen: de burgerbevolking is altijd de sjaak. De kinderen voorop.
Heb ik nooit tegen gekund. Dat er een aantal mensen menen elkaar de kop in te moeten slaan, dat weet ik. Maar dat er mensen zijn die andere onschuldige mensen erin trekken, geen verantwoordelijkheid nemen voor hun daden en daarmee zorgen dat er nog veel meer andere mensen de vernieling in worden geholpen, maakt mij woedend.
Ik zag afgelopen weekend foto’s van knuffels en speelgoed tussen het puin in Oost-Oekraïne. Knuffels van kinderen die verwachtingsvol aan de hand of op de arm van hun vader, moeder of grootouder het vliegtuig instapten. Op weg naar huis of een vakantie.
Die kinderen, hun ouders én die andere passagiers hadden geen moer te maken met die oorlog die tien kilometer onder hen werd uitgevochten. Toch liggen hun lichamen nu in de Oost-Oekraïne. De knuffels de stille getuigen van de ramp.
Maar dat kan je ook zeggen van die kinderen met betraande gezichten in de Gaza strook. Geen kant op kunnen terwijl om je heen de bommen vallen en jij er midden in zit. De kinderen die huis en haard moesten verlaten in Syrië en nu in primitieve vluchtelingkampen zitten.
Ja, die kinderen leven nog. Nog wel. Joost mag weten hoe ze er morgen aan toe zijn.
Dit weekend zag ik mijn eigen dochter van twee vrolijk spelen in de branding van de zee op Terschelling. Haar vader hield haar in de gaten. Ik keek van een afstand op een handdoek toe. Haar knuffel lag naast mij. En het enige dat die knuffel zag, waren tientallen mensen die met elkaar spraken, voetbalden of de zee in doken.
Zo zou het het leven moeten zijn. Maar zo is het niet. Dat houdt mij wakker.
Ik vind dit ook heel erg en als je al die nieuws hoort en leest over oorlog in die landen en het omkomen van onschuldige mensen, dan lijkt het alsof de 3de wereld oorlog is uitgebroken 🙁
Inderdaad Marcel, het ene is nog erger dan het andere. En het gekke is? De meeste mensen denken zoals jij en ik. Zij willen helemaal geen oorlog 🙁
heel mooi geschreven blog, precies zoals heel veel mensen zo denken alleen staan we zo machteloos tegen dit geweld. Al kan ik me niet voorstellen als deze mensen schieten en ze hebben ook kinderen dat er niet iets bij hun van binnen denkt..is dit wel wat ik wil doen.
Dat vraag ik mij ook af. Er moeten toch momenten zijn … Maar blijkbaar weegt dat gevoel niet op tegen dat andere gevoel van macht.