Onlangs had ik het zweet op mijn voorhoofd. Best vreemd, want het was koud buiten. Maar ik bedacht mij dat ik met mijn baby naar buiten moest. Maar waar lagen die handschoenen, sjaals en andere winterongein voor de baby ook alweer? Ik heb me rot gezocht. Een voordeel? Ik kreeg ‘t er wel warm van.
Mind you, die winterspullen van mijn peuter had ik zo opgezocht. Logisch, de spullen waren in het begin van ‘t jaar nog gebruikt. Dus viste ik uit haar kast handschoenen, sjaals en mutsen en vond ik op zolder nog snowboots.
Dat was eenvoudig.
Waar waren die handschoenen voor de baby?
Minder eenvoudig? De winterspullen vinden die mijn peuter ooit had gedragen als baby. Maar waar lagen die krengen? Want afgezien van die winterjassen die keurig in een kast hingen, had ik geen idee. Ik heb overal gekeken. Maar dan ook echt overal. In dozen, op zolder, in de kast … Maar nee. Geen muts – behalve ikzelf dan – te bekennen.
Intussen vervloekte ik mezelf omdat ik blijkbaar – chaoot die ik ben – deze spullen niet op een enorm handige manier ergens had opgeborgen.
Uiteindelijk vond ik twee skipakken. Maar de één was te klein en de ander veel te groot. Dat zul je dus altijd zien. Vervolgens vond ik ook nog een rode skibroek. Ook die bleek veel te groot. Dat kon er ook nog wel bij.
En waar was die voetenzak?
Maar opeens bedacht ik mij dat ik de winteruitvoering – inclusief warme voetenzak – van de wandelwagen erop kon bevestigen. Dan hoefde ze die grote rode skibroek ook niet aan. Maar waar lag die in hemelsnaam? Net toen ik dreigde op te geven en mijn vriend belde – ‘WAAR HEB JE DAT KRENG VERSTOPT?’- bedacht ik mij opeens dat het ding wel eens op de vliering kon liggen.
Sinds een jaar hebben wij namelijk een vliering. Een dingetje? Ik vergeet telkens dat we ‘m hebben. Ja, dat kan.
Riempjes, ritsen en andere ongein
Om een lang verhaal kort te maken, daar lag de winteruitvoering dus. Maar toen begon het echte werk. Ik moest dat ding in de wandelwagen wurmen. En dat, lieve mensen, bleek nog een hele klus. Zeker een half uur ben ik in de weer geweest met riempjes, ritsen en andere ongein. Mijn baby moest – tot haar ergernis – telkens in en uit de wandelwagen om te testen of-ie nu wel goed zat. Maar hé, na een half uur had ik het voor elkaar.
Toen was mijn baby al zo moe en chagrijnig dat ze in slaap kukelde in de wagen. Dat was dan wel weer handig.
Nu een berenmuts
De sjaal heb ik overigens terug gevonden. Maar die handschoenen en mutsen voor mijn baby zijn tot nu toe onvindbaar. En dus ben ik maar naar de HEMA gegaan om een nieuwe muts en handschoenen te scoren. Dat is maar goed ook, anders had mijn baby nu geen mooie berenmuts ( al vindt mijn vriend dat de baby daarmee ‘voor lul staat.’) en roze handschoenen.
En zo kwam het toch nog goed. Al kostte het mij wel heel veel zweetdruppels. Daarvoor hoef je dan weer niet te sporten. Heeft het zoeken naar onvindbare dingen toch nog één voordeel.
Geef een reactie