Een tijdje terug schreef ik een blogje over dat ik gevoelsmatig opeens toch nog twijfelde over een derde kind. Kreeg ik veel reacties op. Die varieerden van ‘doen!’ tot ‘weet je het wel heel zeker?’ Nou, er is in ieder geval één gezinslid die een derde kind überhaupt geen discussie vindt. Er is een veto uitgesproken. En het is niet mijn vriend.
Zo vroeg mijn vriend een tijdje terug aan mijn peuter plagend of ze nog een broertje of zusje wilde. Gewoon, just for fun. En omdat je peuters soms ook terug moet plagen.
‘Liv, heb jij ook zin in een babybroertje?’ begon mijn vriend.
‘Nee!’ zei ze meteen terwijl ze gewoon naar de tv bleef kijken.
‘Wil je echt geen lief, leuk babybroertje?’ grijnsde mijn vriend.
‘Zeker niet!’ riep mijn peuter nu iets harder.
‘Maar dat is toch leuk’, probeerde mijn vriend nog.
‘Helemaal niet’, was nu haar antwoord.
‘En een zusje dan?’ vroeg-ie nu.
‘IK HEB AL EEN ZUSJE!’ riep de peuter heel hard. (Ze begon d’r zelfs heel boos door te kijken en liet de tv voor vijf seconden in de steek)
‘Wil je liever een Barbiehuis?’ grapte mijn vriend.
‘Tuurlijk’, antwoordde ze kort en bondig.
Lees: haal het niet in je hoofd om nog aan een derde te beginnen.
Het is overigens niet zo dat ze niet dol is op d’r kleine zus. Dat valt best mee. Er wordt heus mee geknuffeld en gespeeld, maar basically vindt mijn peuter baby’s toch wel huilende kwijleballen die niet terug praten. Het is maar goed dat mijn jongste tanden krijgt en nu allemaal geluiden produceert, anders zou ze haar zusje nooit meer serieus nemen.
En wij? Ach, een barbiehuis is inderdaad makkelijker dan een derde kind. Dat moet ik mijn peuter nageven.
Afbeelding: Keepcalm
Geef een reactie