Onlangs was ik even bezig in de keuken, en toen ik weer de kamer inkwam zag ik mijn dreumes met een triomfantelijk gezicht op de bank zitten. Daar was ze zelf op geklommen. Hartstikke leuk voor de dreumes, maar iets minder voor mij. Want mijn dreumes klimt niet alleen op de bank …
Zo klimt ze graag op de tafel. In het begin ging dat via het stoeltje van de peuter op de salontafel. Die is vrij laag, dus dat was op zich niet eens zo’n groot probleem. Bovendien wist ze al snel hoe ze d’r af moest klimmen. Nou, dat is ook een voordeel.
Maar nu probeert ze ook op de eettafel te klimmen. Dat gebeurt via de bank (wij hebben in plaats van nog een aantal stoelen een bijpassende bank bij de eettafel) en dan kan ze zo met de handjes en knietjes op de eettafel komen.
Doodeng. Want wat als ze dáár vanaf valt?
Dan valt – in verhouding – de bank nog wel mee. Ook daar klimt ze zo op en laat ze zich makkelijk vanaf glijden. Het nadeel is weer dat ze allerlei rare poses aanneemt op die bank. Ze staat, ze hangt, ze springt … Eigenlijk doet ze alles wat niet mag.
En dat betekent dat ik nu ogen in mijn achterhoofd moet hebben. Eerder zette ik haar nog wel eens in de kinderstoel als ik even wat moest doen en haar niet in de gaten kon houden. Maar drie maal raden waar ze – zelfs ingesnoerd- probeert uit te klimmen? Juist. De kinderstoel.
Niet handig. Helemaal niet handig.
Je zou bijna de box opnieuw in de kamer zetten. Maar twee nadelen? We hebben ‘m alweer teruggebracht naar de rechtmatige eigenaar en daar zou ze ongetwijfeld ook uitklimmen. Dat is geen oplossing.
Het enige dat ik kan doen is corrigeren, nee zeggen en zorgen dat ze in de tussentijd niet overal vanaf kukelt. En intussen hopen dat deze fase snel voorbij is. Want klimmen is leuk, maar dan bij voorkeur niet op de meubels. Maar vertel dat de dreumes maar.
Afbeeldingen: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie