Een paar weken terug kreeg mijn kleuter het groene licht van haar zwemjuf: ze mocht afzwemmen voor zwemdiploma A. Gisteren was het zover en gelukkig ging het goed. Ze heeft ‘m binnen. Al vond ze het wel een beetje spannend.
Nou, dat vond ik ook. Vooral toen een paar vrienden en kennissen vertelden dat het tijdens het afzwemmen nog best even afzien was voor de kinderen. Vooral met dank aan de spanning en en flink portie zenuwen.
De kleuter leek er vooralsnog niet veel last van te hebben. ‘Ik heb er zin in, maar ik vind het ook best een beetje spannend’, zei ze nog wel. Maar voor de rest was ze vooral wel positief. ‘Ik hou heel veel van zwemmen’, riep de lieverd nog.
Nou, da’s alleen maar goed.
Maar toen was ‘t zover. De peuter werd naar mijn ouders gebracht (wij koesterden niet de illusie dat mijn peuter in een warm zwembad bijna een uur kon stil zitten) en wij konden de spullen pakken. De kleuter werd stiller en stiller.
Ook in het zwembad was ze niet haar gebruikelijke uitbundige zelf. En eenmaal in de kantine – we moesten even wachten tot de groep ervoor klaar was – kroop ze op mijn schoot en begroef zich bijna in mijn armen. ‘Het komt allemaal wel goed’, fluisterde ik nog. Ze knikte.
En toen mochten de ouders naar binnen. De kinderen moesten even wachten bij de deur. ‘Veel succes meisjes’, zei ik nog tegen mijn kleuter. ‘Komt wel goed met Liv hoor’, zei de vrolijke zwemjuf.
Twee minuten later mochten de kinderen het zwembad in. De muziek ging aan, ouders klapten en de kinderen mochten een rondje doen rond het zwembad. Met strakke, witte koppies stonden ze aan de kant. Mijn kleuter bibberde nog net niet.
Ik had het intussen bloedheet. Een sauna was er niets bij. Het was echt peentjes zweten in het zwembad. En terwijl ik mij bedacht dat ik ook wel een bikini aan had kunnen trekken, sprongen de kinderen in het zwembad.
Dat had mij ook wel lekker geleken.
Maar het moet gezegd, ik was daarna de warmte snel vergeten toen de kinderen allemaal lekker zwommen. Schoolslag, onder een mat zwemmen, borstcrawl, rugcrawl, door het gat zwemmen en weer watertrappelen. Ik zal je zeggen: mijn kleuter doet een betere borst- en rugcrawl dan ik.
Maar goed, zij lijkt dan ook op haar sportieve vader. Ik daarentegen heb geen sportieve vezel in mijn lijf.
Het ging eigenlijk hartstikke lekker met die kleuter. Met alle kinderen eigenlijk. Ook fijn. Want na dik een half uurtje was iedereen geslaagd. De kleuter kon niet ophouden met grijnzen. ‘IK VOND DIT ZO LEUK! IK WIL WEER!’ Het kind was gewoon aan het hyperen. De andere kinderen trouwens ook. Waarschijnlijk iets met adrenaline. Vermoed ik zomaar.
Daarna was de uitreiking. Met natuurlijk een diploma en een fotomoment op de stoel. Apetrots hield mijn kleuter haar diploma omhoog. Al was ze er snel vanaf. Een Hatchimal lag immers als beloning op haar te wachten.
Nou, die Hatchimal had ze ook dik verdiend.
En nu? Nu wordt het zwemmen om – je gaat lachen – half acht ‘s ochtends op zaterdag. Maar hé, voor je B-diploma moet je wat overhebben. Benieuwd wanneer we weer voor een uitreiking in het zwembad zitten. Maar A=als je mij dan in een bikini ziet zitten? Dan weet je nu waarom.
Geef een reactie