De ochtend na de eerste halve finale van het Eurovisiesongfestival keek ik op mijn tablet nog even naar een aantal optredens van de avond ervoor. Mijn hyperactieve dochter klom op mijn schoot, at rustig een appeltje en keek braaf naar alle optredens. En toen wist ik: mijn dochter is hoogstwaarschijnlijk ook besmet met het virus dat het Eurovisiesongestival heet.
Eurovisiegekte
Niet raar, dat dat heb ik zelf ook. Al denk ik een paar weken van tevoren dat het allemaal wel meevalt, toch zit ik die week voor de finale van het Eurovisiesongfestival er helemaal in. Ook met dank aan de twee halve finales die respectievelijk vier en twee dagen ervoor gehouden worden.
Voor ik het weet heb ik – tot horror van mijn vriend die het Songfestival absoluut niet wil begrijpen – alle liedjes beluisterd, erover geblogd en weet ik vervolgens precies wie er voor Oostenrijk uitkomt en wie voor Montenegro.
De oorzaak?
Ik geef de schuld aan mijn jeugd. En mijn moeder. Zij kijkt al vanaf jongs af aan naar het Eurovisiesongfestival. Toen nog een keurig festijn met orkest, een dirigent en nog keuriger liedjes. Door de jaren heen bleef ze het kijken. Hell, ze maakte zelfs nog mee dat Teach-In voor Nederland in 1975 het festival won met Ding a dong.
Sandra Kim
Het eerste Songfestival dat ik mij écht kan herinneren was die van 1986. Ik moet bijna zes zijn geweest en mocht voor ‘t eerst een paar kandidaten zien. Een van hen was de piepjonge Sandra Kim met J’aime la vie. Ook wel door mij ‘het meisje met het strikje’ genoemd. En nee, ik mocht natuurlijk niet tot het einde opblijven ( vroeger duurde die puntentelling toch een partij lang) , maar de volgende ochtend was het eerste dat mijn moeder vertelde ‘dat het meisje met het strikje gewonnen had.’
Daarna was ik hooked.
Besmet
De jaren daarop mocht ik het kijken. Al was ik al lang en breed voor of tijdens die puntentelling in slaap gevallen. Toch zag ik hoe Frizzle Sizzle of Marga Bult meededen. En ja, ik vond het allemaal even fijn. Ik knipte de voorbeschouwingen uit de krant en de tv-gids en zag alle Songfestivalshit op tv.
Besmet met het virus
En eerlijk gezegd maak ik mij daar nog steeds schuldig aan. Het ene jaar wat meer dan de ander, maar genoeg. Ook dit jaar zit ik er helemaal in. De videoclipjes van kandidaten komen voorbij, de Eurovisieplaylist wordt vaak gestart en ik ben nog steeds dol op de voorbeschouwingen.
Geen wonder dat mijn dochter ermee opgroeit. Maar hé, als ze het vreselijk zou vinden, dan zou ze het hoogstwaarschijnlijk op een gillen zetten. Doet ze niet. In plaats daarvan kruipt mijn – normaal gesproken oh zo hyperactieve – dochter bij mij op schoot en kijkt ze mee. Ze lacht om gekke acts ( zou ik ook doen), wijst naar rare dingen op het scherm ( zoals een wip met een Russische tweeling die leek op Children of the Corn) en kijkt gefascineerd naar lichtgevende dansers.
For the record, ze is twintig maanden.
Ik vrees dat ze over een kleine vijf jaar samen met mij, mijn moeder en mijn beste vriendin op de bank zit om naar het Songfestival te kijken. Wie weet is er tegen die tijd wel weer een nieuwe Sandra Kim opgestaan.
Afbeelding via Eurovision.tv
© 2014, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Ben trots op mijn kleindochter! Het songfestival zit in het bloed. 😉
Oh ja, het zit er nu al in. Over een paar jaar zit ze bij ons op de bank 🙂
Children of the Corn, hahaha. Mijn ouders hadden vroeger zo’n bloedhekel aan het Songfestival dat ik het alleen daarom al heel erg graag wilde zien. En dat is altijd zo gebleven.
Haha! Dus eigenlijk was het Eurovisiesongfestival jouw daad van rebellie?