Sinterklaas? Da’s nog geen groot succes bij mijn dochter

Sinterklaas. Tenzij je een fel tegenstander bent, ontkom je als ouder niet aan het grote Sinterklaasfeest. Wij in ieder geval niet. Stiekem scheppen mijn vriend en ik er wel een beetje genoegen in om onze tweejarige dochter op te jutten. Al wil dat soms niet echt lukken.

Naar de Sinterklaasintocht
Het begon zo veelbelovend. Op het kinderdagverblijf had mijn dochter – met een beetje hulp, duh – een Sinterklaasmuts gemaakt. Prachtig, niets meer aan doen. En die kartonnen muts kon weer op tijdens de Sinterklaas-intocht die de zaterdag erop volgde. Vooral leuk omdat dit haar eerste, echte, bewuste Sinterklaasintocht was. Ondanks de voorspelde regen was vriendlief in ieder geval vastbesloten om te gaan. ‘Dat is toch leuk!’

Diezelfde zaterdag kwam ook bezoek met een dochter in dezelfde leeftijd als mijn dochter langs. En aangezien het voor mij en mijn vriendin geen must was om te zien ( hallo, die régen!), vertrokken de mannen met de meisjes naar de stad. Muts op, ingepakte cadeautjes mee, dat werk.

Doodsbang op de foto
Een groot succes, zou je zeggen. Nou, dat viel tegen bij mijn dochter. Waar haar vriendinnetje het allemaal wat beter aankon, zag mijn dochter die zwarte pieten helemaal niet zitten. En ze vond het al helemaal vreselijk om op de foto te gaan met een piet. Hoe ik dat weet? Een andere vriendin die ook met haar dochters in de stad was, heeft het moment vereeuwigd op beeld.

Resultaat? Een foto van een vrolijk grijnzende piet en een bange dochter. Je begrijpt: die foto drukken we af, lijsten we in en gebruiken we nog jaren om d’r te plagen.

Schoen opzetten
Maar goed, ouders laten zich natuurlijk niet meteen afschrikken door zo’n foto. Om het leed te verzachten mocht ze haar schoen opzetten. Huppakee, appel erin en zingen maar. ‘Sinterklaas Kapoentje’ zongen wij uit volle borst. Mijn dochter was intussen bezig om de appel uit de schoen te halen en ‘m op te eten. Want een appel voor het paard? Waren we nou helemaal gek geworden? Die appel wilde ze zelf eten!

We hebben d’r maar een mandarijn ingestopt.

‘VAN PAPA!’
De volgende ochtend vroeg ik aan mijn dochter of ze nog wist dat ze haar schoen had opgezet. ‘Oh ja!’ riep ze blij. Nou, dat klonk veelbelovend. Eenmaal beneden zag ze in haar schoen een heel klein schoencadeautje. Verheugd pakte ze ‘t uit. Het was een houten kikkertje op wielen. ‘Mooi!’ riep ze nog. ‘Van wie heb je dat gekregen?’ vroeg ik. Mijn dochter keek mij stralend aan. ‘VAN PAPA!’

Zucht.

Dat Sinterklaas en Zwarte Piet erachter zaten, geloofde mijn kind niet. Fraai is dat. Misschien is ze nog gewoon te jong en gaat dat volgend jaar beter. En anders zijn we officieel in het bezit van ‘t meest sceptische kind ooit. Daar kan zelfs de Kerstman vast niets aan doen.

Afbeelding: privé-bezit