De afgelopen dagen waren niet de allergezelligste dagen van het jaar. Hoogzwanger je bevalling afwachten is gewoon niet mijn hobby. Maar net als je vreselijk baalt gebeuren er altijd wel weer een paar dingen waar je toch een beetje vrolijk van wordt.
Naar de verloskundige
Zo toonde mijn verloskundigen deze week eigenlijk best veel begrip voor ‘t feit dat ik er een beetje doorheen zat. ‘Joh, ik heb ze hier ook huilend in de stoel’, zei ze. ‘Ik kan me voorstellen dat je het hebt gehad. Je moet nu iets hebben om telkens naar toe te leven.’
Ik had me op alles voorbereid ( van ‘nog even de kiezen op elkaar’ tot ‘afwachten maar’), maar dit was ongewoon meewerkend. ‘Vrijdag ben je bijna 41 weken en dan kunnen we beginnen met strippen’, legde ze uit ( Hier even een uitleg voor wie niet weet wat strippen is).
Nou, dat was een opluchting. Dan heb je namelijk het gevoel dat er iets gebeurt. Correctie, dat er iets gáát gebeuren. En wie ook in mijn positie heeft gezeten – basically afwachten tot de bevalling terwijl je lijf niet meer doet wat jij wilt – weet dat dit héél fijn is.
Zeekoe
De dagen werden daardoor iets dragelijker. Lees: ik ben maar één keer ‘s avonds huilend naar bed gegaan. ‘Ik voel me net een dikke zeekoe’, snikte ik tegen mijn vriend. ‘Alles doet pijn, ik ben moe en ik ben zat van het wachten.’ Mijn vriend deed het enige verstandige dat-ie kon doen ( hij wordt zowaar een ervaringsdeskundige): hij gaf mij een knuffel, verzekerde dat ik geen dikke zeekoe was en riep dat het allemaal de schuld was van die rare zwangerschapshormonen. Dat hielp. Een beetje.
Strippen
Maar eindelijk was ‘t toch vrijdagochtend. ‘Ik had gehoopt dat je niet zou kunnen komen’, grapte de verloskundige nog. Ja, dat had ik ook graag gewild, maar in plaats daarvan zat ik weer bij haar op de stoel. Maar wat bleek? De situatie bleek tien minuten later helemaal niet zo uitzichtloos als ik dacht. Het strippen deed geen pijn, de ontsluiting was er al en het zag er allemaal prima uit.
Even kort uitgelegd voor de leek: dat betekent dat een bevalling niet heel lang meer op zich laat wachten.
Dank je wel Bol.com
Ik ging een stuk opgeluchter naar huis. Niet veel later werd er een pakketje bezorgd. Dat was van Bol.com. ‘Da’s niet zo gek’, zal je misschien denken, maar ik had niets besteld. Dat klopte ook, want het was een cadeautje van Bol. Onlangs hadden ze mij uitgenodigd om deel te nemen aan een workshop van Bol.com, maar ik had afgezegd. Hoogzwanger afreizen naar Utrecht is namelijk nu een iets te grote uitdaging.
En daarom kreeg ik van Bol.com in plaats daarvan een lief kaartje. En een grote knuffel – een speelgoedkonijn – voor de baby. Ik kon wel weer huilen. Mijn vriend keek mij lachend aan. ‘Die zwangerschapshormonen ook hè?’ Daar had-ie deels gelijk in, maar ik was ook even blij. Omdat het fijn is als er ook eens dingen als -wel ja – dit gebeuren. Mensen die proberen te helpen of je een hart onder de riem steken, zijn fijn. Echt waar. Daar knapt een mens van op.
Nu die bevalling nog. Hopelijk heeft’t strippen geholpen. Ik wacht af. Samen met dat speelgoedkonijn. Dan wordt wachten opeens een stuk leuker.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie