‘Nikki, ik ben je glote zus.’

‘Nikki, ik ben je glote zus’,  hoorde ik mijn oudste dochter – de R blijft een heikel puntje – laatst tegen de huilende baby zeggen. ‘Niet huilen, melk!’ en ze pakte de fles melk die ik had klaar gezet en duwde de fles in de mond van haar zusje. ‘Mama, Nikki niet meer huilen!’ riep mijn oudste naar mij. En toen wist ik ‘t: mijn oudste dochter vertoont nu al grote-zussen-gedrag. 

‘IK BEN LIV!’
Nu ben ik enig kind, dus zelf heb ik geen idee hoe het voelt om een grote zus te zijn. Wel kom ik uit een bijzonder grote familie. Met als gevolg dat ik wel nichtjes en ander grut grote-zussen-gedrag zag vertonen. Ze zorgden – ook al zeiden ze van niet – toch een beetje voor hun zusje.

Dat doet mijn oudste nu ook. Tegenwoordig krijgt de baby ‘s ochtends een zoen, schudt ze regelmatig haar handje (‘IK BEN LIV!’) en vindt ze het ook best oké als haar zusje er op het kleed bij ligt als zij speelt.

Maar het is en blijft een baby …
Maar dat betekent niet dat mijn oudste ook daadwerkelijk onder de indruk is van de baby. Integendeel. Een baby blijft een baby. Ook al is het haar zus.

Zo verbaasde ze zich er onlangs over dat ik praatte tegen de baby. Met een frons op haar voorhoofd keek ze mij aan. ‘Waarom platen?’ vroeg ze om mij vervolgens in één adem te vertellen ‘DAT NIKKI NOG NIET PlATEN NIET’ deed. ‘NIKKI HUILEN!’  Want waarom praten tegen een baby die alleen maar huilt en toch niet terug praat? Verspilling van je tijd. In de ogen van mijn oudste dan.

Lopen is ook zoiets. ‘Nikki, alleen liggen’,  vertelde ze mij laatst. ‘Liv niet. Ik lopen’,  zei ze niet zonder trots. ‘Dat is waar’,  zei ik nog ‘maar Nikki kan straks ook lopen.’ Mijn dochter keek me aan alsof ik gek geworden was. ‘Nikki baby’,  zei ze met een zucht. ‘Niet lopen.’ En vervolgens rolde ze met haar ogen. Je bent twee of je bent het niet.

En die fles? Nee, daar is mijn dochter al helemáál niet van onder de indruk. Alleen maar drinken uit een flesje? Halló, dat is saai. Al is ze soms ronduit geschokt als ze ziet hoe die melk er weer uit komt. Want hoewel ze maar al te graag wil zien hoe ik de poepluier verschoon ( zal vast iets zijn met masochisme), toch knijpt ze daarna demonstratief haar neus dicht. ‘NIKKI BAH!’

Alsof haar zusje de enige baby in deze wereld is die zulke poepluiers produceert.

Een donkere, dreigende blik
Je zou bijna denken dat mijn dochter die baby links laat liggen. Maar dat doet ze niet. Als ik niet oplet, duwt zij een fles in de mond van de baby, huilt de baby in de box dan staat zij ernaast liedjes te zingen ( ‘baby stil mama?’) en iedereen die het grapje maakt dat ze de baby meenemen, wordt getrakteerd op een donkere, dreigende blik.

Toch vrees ik dat ze later haar zusje vast niet met haar speelgoed laat spelen – behalve de oude dingen dan – en dat ze haar regelmatig plaagt. En zo hoort dat ook. Dat hoort er allemaal bij. Maar zolang ze iedereen die haar zusje mee wil nemen trakteert op een donkere blik, weet ik het zeker: ze wordt vast een hele goede grote zus.

Afbeelding:  Keepcalm