Je hebt van die moeders die ogenschijnlijk alles op orde lijken te hebben. Hun kinderen zien er perfect uit, kennen blijkbaar het woord ‘NEE’ niet en ze gaan glimlachend door het leven. Ik ben niet één van die moeders. Ik geef het meteen toe: afgelopen dagen liep ik gigantisch achter de feiten aan.
Slaapgebrek
Dat lag ‘m in de eerste plaats aan mijzelf. Na een paar nachten dat mijn baby doorsliep tot zes uur ‘s ochtends gingen we van een hoera-stemming naar een bleh-stemming. Mijn baby werd namelijk ziek en gilde alles bij elkaar ‘s nachts. Hartstikke zielig.
Gelukkig knapte ze daarna weer snel op.
Maar sindsdien lijkt het wel alsof ze alle gemiste voeding in wil halen ( wat op zich prima is) en meldt ze zich ook gewoon weer om half drie ‘s nachts. Helemaal niet erg, maar niet handig als je al die gemiste uren slaap wilt inhalen.
Gaat niet gebeuren.
Hormonen …
En on top of that, werd ik ook weer eens ongesteld. En dat is – lees dit blog maar – niet gezellig in de eerste maanden na je bevalling. Seriously, niet alleen omdat het drie keer zo erg lijkt te zijn, maar ook omdat je je slap voelt, hoofdpijn hebt en last hebt van een totaal gebrek aan energie.
En oh ja, ik wilde de hele dag huilen. Dat deed ik soms ook. Om gek van te worden. Het is dat ik wist dat het de hormonen waren, anders had ik meteen een psycholoog ingeschakeld.
‘NEEEEEE!’
Nog leuker? Mijn oudste dochter had blijkbaar even besloten dat dit een super moment was om die peuterpuberteit weer op te pakken. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat hoorde ik ‘NEEEEEEEE!’
En ze wilde vooral niet luisteren naar mij. ‘ZELLUF DOEN!’ beet ze mij verschillende malen toe. Nu is dat in sommige gevallen niet zo erg, maar wel als je op de stoep staat, zij plotseling oversteekt en bijna wordt aangereden door twee fietsers.
Mijn hart bonsde in mijn keel.
Chaos
Ik voelde mij even de slechtste moeder op aarde. Zeker toen de baby in de kinderwagen begon te huilen, ik mij realiseerde dat ik in alle haast het speentje was vergeten – en shit, had ik haar niet moeten verschonen – en dat ik ook nog boodschappen moest doen in deze chaos.
Toen wilde ik om één uur ‘s middags al aan de wijn.
En nee, mijn dochter wilde die dagen overdag niet meer slapen. ‘LIV WAKKER!’ En dat gold ook voor de baby die nog steeds onrustig was. Het leek godesonmogelijk om nog wat te doen. Maar ik moest wel. Bekers met drinken werden aan de lopende band omgegooid, de katten kotsten en plasten overal ( als er al chaos is, doen mijn katten er graag een schepje bovenop) en er lag overal speelgoed.
En dan heb ik het nog niet over die poepluiers, flesjes maken, flesjes geven en weer de kleding verwisselen omdat mijn dochter opnieuw een beker met drinken over zichzelf had gegooid. Intussen stapelde de was zich op, moest die vaatwasser nog uitgepakt worden, was er nog een vrijgezellenfeest dat geregeld moest worden en had ik een aantal belangrijke mails nog niet beantwoord.
‘Jij ziet eruit alsof je het helemaal gehad hebt’
Mijn wallen hingen op mijn knieën, mijn mascara zat op plekken waar die niet moest zitten en mijn haar stond – ik verzin dit niet – rechtop. ‘Jij ziet eruit alsof je het helemaal gehad hebt’, zei een lieve buurvrouw niet voor niets tegen mij.
Ik liep eigenlijk gewoon gigantisch achter de feiten aan. En ik kon er niets aan doen: het was chaos. En ik vroeg me af hoe die andere moeders met jonge kinderen dat toch deden. Kregen zij hulp ( wie weet van een macht hogerop die alleen vrouwen met perfecte haren en mascara op de juiste plek helpt) of waren zij waanzinnig georganiseerd?
Zou zomaar kunnen.
Ook dit gaat voorbij
Wat ik nu wel weet is dat dit soort dingen ook weer voorbij gaan. As we speak voel ik mij weer wat beter. Heel langzaam keert de energie wat terug, verdwijnt mijn hoofdpijn, is mijn moeder een dag op stap met mijn oudste dochter en ligt de baby al twee uur heerlijk te slapen. Ik kon de was doen, stofzuigen, mails beantwoorden en eindelijk weer wat dingen voor mijzelf doen. En langzaam, heel langzaam, voel ik mij vandaag weer een beetje normaal.
Zelfs mijn haar staat niet meer rechtop.
Maar ik weet dat ik meer van dit soort dagen nog ga hebben. En dat is niet erg. Al haal ik nu wel een grote voorraad wijn in huis voor de – kuch – zware tijden. Nu ik erover nadenk … Wijn. Misschien is dat wel het geheim van die perfecte moeders.
Ik zal het nodig hebben. Vooral omdat de kat nu net weer heeft gekotst op het tapijt. Wijn, anyone?
Afbeelding: Keepcalm
Geef een reactie