Onlangs was ik met mijn gezin en mijn ouders op vakantie op Terschelling. En dat leverde mij toch gezellige plaatjes op Facebook op. Volgens sommige mensen die reageerden leken we net zo’n Libelle gezin. Ik kan je verzekeren, dat zijn we niet. Foto’s op Facebook vertellen namelijk niet écht de waarheid.
Nou ja, voor een deel wel. Want net op dat ene moment, juist op die foto, zag het er leuk uit. Maar ja, je weet als kijker natuurlijk nooit wat daar aan vooraf ging of wat er daarna gebeurde. En vreemd genoeg heb je daar dan meestal dan weer geen foto’s van. Vooral omdat je dan veel te druk bezig bent om achter een gillende peuter aan te lopen, een fles in een schreeuwende baby te duwen of weer een poepbroek moet verschonen.
Ik in ieder geval wel.
Picture Perfect op Mallorca
Daar schreef ik al pak ‘m beet een jaar geleden over in dit blog. Toentertijd waren we op vakantie op Mallorca. Dat leverde idyllische plaatjes op het strand op. De werkelijkheid was minder idyllisch. Mijn peuter wilde niet luisteren, rende over het hele strand en dreigde zand te gooien over een humeurige tostibruine meneer. Ik had zo genoeg van dat strand dat we voortijdig op een terras zijn beland.
Daar was dan wel weer een foto van. En juist op die foto keken we collectief chagrijnig.
De eerste foto klopte dan wel weer …
De foto’s van dit jaar waren al niet veel anders. Hoewel, de eerste foto was van het huisje dat we op Terschelling gehuurd hadden, klopte wel. Dat was zo’n beetje de enige foto die meteen de waarheid vertelde. Het was namelijk een fijn huis met een prachtig uitzicht. Je hoorde zelfs het ruisen van de zee op de achtergrond. Niets meer aan doen.
Oh nee, de ‘wipwap’ geeft af
Met een andere foto ging het al mis. Daarop is mijn peuter op een soort van wipwap in de tuin te zien. ‘Wat een leuk setje heeft ze aan’, zei mijn beste vriendin nog op Facebook. Nou, dat setje was na een minuut vooral erg zwart. Dat ding dat namelijk op een wipwap leek, gaf zwart af. Op de handen, op de kleding en tja, waar eigenlijk niet …
Laat ik het zo zeggen, ik was die dag erg blij dat er in dat huisje een wasmachine stond.
‘ECHT NIET!’
Daarna zijn we te zien op een aantal foto’s bij een strandtent. Ah. Wat zaten we daar lekker in de zon. Wijntje erbij, lunch, ijsje, wat een feest. Wat je er even niet bij zag was dat mijn peuter zich weer eens midden in de peuterpuberteit bevond. En hoewel het vaak ook een schatje is, was ze op dat moment beslist niet braaf.
Haar favoriete woorden op zo’n dag? ‘NEEEEEEEEEEEE’ en ‘ECHT NIET!’
En dus wilde ze niet blijven zitten op de stoel, maar was staan op dat ding veel leuker. Natuurlijk weigerde ze de lunchkaart af te geven ( ‘mijn kaart!’), had ze geen zin om te eten en liet ze bijna haar glas vallen die dit keer – wonderen bestaan – heel bleef. De rust keerde pas terug toen ze een ijsje kreeg en later mee mocht met haar vader om een lekker potje te gaan zwemmen.
Niet dat dit zo goed ging, het ‘NEEEEEEE’ en het ‘ECHT NIET’ was tot in de strandtent te horen, maar daar zijn dan weer geen foto’s van.
Naar huis hollen
Tijdens die lunch gedroeg mijn baby zich dan wel weer voorbeeldig. Het leverde mooie foto’s op. Ze lag d’r lief bij in de wandelwagen. Speen in de mond en slapen maar. Maar ik wist dat er iets niet klopte. Je kent waarschijnlijk het gevoel als je soms met kinderen op stap bent. Je mist iets. Maar wat?
Maar goed, toen werd mijn baby wakker. En ik wist – mijn vriend heeft dat een tijdje geleden uitgerekend en de tijdspanne klopt als een bus – dat ik nog precies tien minuten had om haar fles klaar te maken. Anders zet mijn baby het op een brullen. En geloof mij, dat wil je niemand aandoen. Nou ja, niet voor je aan iedereen gratis oordopjes hebt gegeven.
Maar aangezien het ontzettend druk was in de strandtent, wilde ik het risico van die oordopjes niet nemen. Dus besloot ik mijn baby in de wandelwagen te zetten en naar het vakantiehuis toe te rennen. Het was per slot van rekening toch dichtbij.
Maar ik was even vergeten hoe ontzettend warm het was.
Gelukkig vond mijn baby die renpartij dan wel weer leuk. Ze gierde van het lachen. En iedere ouder weet: lachen is beter dan brullen. Maar ik kwam vooral rood, bezweet en dorstig thuis. Daar kwam ik er achter dat ik haar eten en haar fles was vergeten.
Dat miste ik dus.
Man, wat was ik opgelucht dat ik niet meer in die strandtent zat. Ik heb meteen een fles klaar gemaakt voor de baby en voor mij een witte wijn ingeschonken. Dochter blij, ik blij. Al zag ik er niet uit met mijn rode zweethoofd met dat vieze, vastgeplakte strandhaar.
Maar daar is dan weer geen foto van. En dat was in dat geval maar goed ook.
Niet alle foto’s liegen
Overigens klopte de rest van de foto’s wel. Daar stonden vooral hapjes, volle en lege wijnglazen en andere gezelligheid op. En ik kan je verzekeren, die wijnglazen hebben wij toch echt helemaal zelf opgedronken. Dat was zeker gezellig. Is toch nog iets Facebook Perfect.
Ps. voor de mensen die de prachtige foto hebben gezien waarop mijn dochter gefascineerd kijkt naar een rups op een tafel? Die rups leeft niet meer. Vijf minuten later werd de rups per ongeluk vermorzeld onder de sandaal van mijn dochter. Oeps.
Afbeeldingen: Daniëlle & Lidy Spoelstra
Geef een reactie