In tv-reclame’s lijken baby’s altijd engeltjes van kinderen. Ze slapen zacht in hun alles absorberende luiertje, lachen lief naar hun moeder en moeten grijnzen om hun gekke vader. Wat je niet ziet is hoe baby’s in real life al bezig zijn om een eigen willetje te krijgen. En dan zijn het even niet meer van die lieve engeltjes. Tenminste, mijn baby niet.
1. Verschonen? Irritant.
Dat begint al met het verschonen. Ging dat hier in het begin nog wel goed, de eerste tijd krijgen ze toch weinig mee, nu is het soms een heuse strijd. Want als baby’s ouder worden, beginnen ze dat verschonen soms uitermate irritant te vinden. Dat komt soms door luieruitslag, maar ook omdat er nog zoveel ander leuks te beleven is op de commode en daarbuiten. Dat moet het liefst gepakt worden. Lukt dat niet of verveelt de baby in kwestie zich, dan wringen ze zich in allerlei bochten.
Zie dan maar eens een luier normaal om te krijgen zonder dat de Derde Wereldoorlog dreigt uit te breken.
2. Aankleden? Nog irritanter.
In diezelfde categorie hoort ook aankleden. Dat vindt mijn baby vaak zo mogelijk nog irritanter dan verschonen. Vooral als je uit de fase van kleding met drukknoopjes gaat en een shirt ( of jurkjes, vul maar in) over het hoofd moet worden gewrongen.
Vinden. Veel. Baby’s. Trouwens. Niet. Gezellig.
En dan heb ik het nog niet eens over die armsgaten die nog gevuld moeten worden. Een heus drama. Er helpt maar één ding tegen: kleding met stretch. Dat gaat tenminste een stuk sneller. Scheelt toch weer wat gehuil.
3. Nieuwe dingen oefenen
Maar het protest tijdens het verschonen en aankleden komt ook deels omdat baby’s graag hun net aangeleerde vaardigheden willen oefenen. Bij voorkeur op een hoge commode. Op één meter hoogte rolt, zit en hangt het per slot van rekening het lekkerst. Doodeng. Maar als jij dan ouder het lef hebt om te zeggen – of er simpelweg voor te zorgen – dat ze stil moeten liggen? Mwah, dat wordt niet gewaardeerd.
Dan wordt er niet meer lief gelachen naar mama. Dan kan ik een gezicht krijgen waar zelfs Grumpy nog wat van kan leren.
4. Slapen? Alleen wanneer de baby wil
Wat voor volwassenen geldt, geldt ook voor kinderen: je hebt makkelijke en moeilijke slapers. Maar dan heb je ook nog de buitencategorie ‘laat ik eens even experimenteren met de tijden waarop ik moe ben. Of niet.’ Net namelijk wanneer je denkt dat er structuur in dat slapen zit, gooit zo’n baby het effe voor een tijdje om.
Heeft mijn baby last van. Soms is ze ‘s nachts om drie uur klaarwakker en wil ze alleen maar zitten ( zie ‘nieuwe dingen oefenen’), soms slaapt ze heerlijk ‘s middags en soms huilt ze op dat tijdstip aan één stuk door. Omdat ze – juist – even niet kan leren kruipen beneden op ‘t vloerkleed.
Conclusie? Sommige baby’s vinden slaap blijkbaar overschat.
5. Hoezo? Slapen op de rug?
En dan zie je baby’s in reclame’s die ook altijd zo zoet liggen te slapen op hun rug in hun alles absorberende luier. Ha, as if. Ja, er zullen heus baby’s zijn die dat de hele nacht doen. Alleen is mijn jongste daar niet één van. Tegenwoordig valt ze meestal zittend in slaap en vind ik haar later aan de andere kant van het ledikant liggend op de buik terug. Dat is wat sommige baby’s namelijk doen: slaaphoudingen proberen. En met dat elastieken lijfje kun je trouwens ook alle kanten op. Alleen ziet dat er in een reclame niet zo leuk uit.
6. Aandacht. NU!
Tijdens het tikken van dit stukje kroop de baby naar me toe. Ze deed letterlijk alles om mijn aandacht te trekken. Rare bewegingen maken met de arm, veel geluid produceren en intussen de kat aan z’n staart proberen te trekken.
Niet omdat ze dorst, honger of een volle broek had, maar gewoon – omdat ze aandacht wilde. NU. Ja, dat is een heel verschil met de baby van een paar maanden terug die lekker lag te spelen op haar kleed of lag te slapen in de maxicosi. Nu moet er gespeeld worden. Want ja, dat rollen,zitten en optrekken kan per slot van rekening ook op de commode of het ledikant ( zie punt 3 en 5).
7. Nee, de supermarkt is niet leuk
Vraag me niet waarom, maar mijn peuter heeft een bezoekje aan de supermarkt altijd ‘t einde gevonden. Ik had de wandelwagen zo gedraaid dat ze recht voor zich uit keek en niet naar mij. Dat had effect. Ze grijnsde al als ze de wandelwagen in kon, keek later nieuwsgierig om zich heen en lachte naar iedereen. Overigens houdt ze nog steeds van shoppen.
Mijn tweede? Not so much. Mevrouw is veel eenkenniger, wil alleen naar mij kijken ( ik snap ook niet waarom) en barst al in tranen uit als een onbekende in de supermarkt naar haar durft te lachen. Sterker nog, bij de drempel van de supermarkt huilt ze tegenwoordig al. Geen idee waarom. Misschien een trauma van een overvolle Jumbo in een vorig leven? Geen idee.
Wel weet ik dat ik haar daar geen plezier mee doe. Iets met een eigen wil ofzo.
Afbeelding: dreamstime
Geef een reactie