Vanochtend waren we met de dreumes op het Consultatiebureau. De reden? Mijn jongste spruit moest weer een paar vaccinaties hebben. En dat viel niet in goede aarde. Bij mijn dreumes dan.
Overigens is het Consultatiebureau daar niet de schuld van. Ik weet dat veel mensen in de clinch liggen met die mensen, maar sinds ik nu altijd bij dezelfde fijne verpleegkundige en arts zit, is er niets aan de hand.
Dat mijn peuter daar geheel vrijwillig vrolijk rondhuppelt, is al een goed teken. Nu moet ik er wel even bij vermelden dat mijn peuter daar nooit problemen heeft gehad. In het dagelijks leven mag ze dan af en toe wel een echte dramaqueen zijn, de onderzoekjes en de prikjes op het Consultatiebureau onderging ze redelijk gelaten. Een schreeuw en het was weer voorbij.
Zo denkt mijn jongste er niet over. Vanochtend keek ze op het bureau al argwanend on zich heen. ‘Waar ben ik in hemelsnaam beland,’ zag je d’r denken. En haar gezicht stond al helemaal niet op standje vrolijk toen ze andere kinderen – want vaccinaties – zag huilen.
Bij de fijne verpleegkundige ging het nog wel prima. Ze brabbelde, stapelde met LEGO blokken en deed wat ze moest doen.
Tot die injectiespuiten tevoorschijn kwamen. Mijn peuter keek er nieuwsgierig naar. ‘Oeh, leuk’, zei ze nog (het zal niemand van onze familie verbazen als de peuter ooit nog eens verpleegkundige, arts of iets anders in de zorg wordt).
De dreumes daarentegen vond het helemaal niet leuk en gezellig. En tijdens de prikjes was het helemaal bal. Ze liep rood aan en zette het op een brullen. Dikke tranen drupten over de wangen.
Mijn peuter keek schouderophalend toe.
Gelukkig boden dezelfde LEGO blokken weer soelaas, maar blij was mijn peuter daarna nog steeds niet. Eenmaal thuis kokhalsde ze opeens toen ze verse kibbeling rook, vervolgens sliep ze twee uur lang als een blok, maar een broodje hoefde ze daarna ook niet. Ik kreeg met moeite haar lievelingskoekje – zo’n Tuc geval – erin.
Ze is nog steeds van slag. En dat zal vandaag niet veranderen.
Ook wel logisch, zo’n consultatiebureau is ook niet niets. De drukte, het meten, het wegen, de prikjes … Er zijn leukere dingen. Maar ze overleeft het wel. Zo erg is het nou ook alweer niet.
Al is het maar goed dat ze niet weet dat ze eind augustus weer moet …
Afbeelding: © Johanna Goodyear | Dreamstime Stock Photos
Geef een reactie