Handenbinder.

Een paar dagen heb ik hier al niets gepost. De reden? Ik ben doodop. De oorzaak? Een klein meisje van amper zestien maanden. Weliswaar een heel lief klein meisje, maar wat is het een handenbinder.

Want dit kleine meisje loopt, kruipt en klimt. En ze is ongelofelijk snel. Binnen een paar seconden kan ze ervoor zorgen dat De Derde Wereldoorlog kan uitbreken. Daar zou Poetin nog wat van kunnen leren.

Maar man, voor een moeder is het hard werken. Ik loop altijd achter haar aan, want niets is leuker dan er heel snel vandoor te gaan. Bij voorkeur naar een plek die verboden is.

Laatst waren we op het strand. Dat was heel gezellig. Twee minuten lang. Voor de rest heb ik – of mijn vriend – alleen maar achter haar aan gelopen. Een tikkie jaloers keek ik naar ouders met kinderen van een gelijke leeftijd die wel lekker met hun emmer en schepje speelden.

‘Het is wel een handenbindertje’, zei nog een andere moeder tegen mij terwijl ze naar mijn dreumes keek. Ik moest lachen. ‘En dit is nog een goede dag,’ antwoordde ik.

Want als ze niet een goede dag heeft, maak dan je borst maar nat. Dan klimt ze in boekenkasten voordat je er erg in hebt, probeert ze staand – midden op de eettafel – de lamp erboven naar beneden te halen of ze probeert in de tuin met bakstenen te gooien.

Niet dat dit laatste nog lukt, maar dat ze het probeert, baart mij toch een beetje zorgen.

Vooral omdat ze geen gevaar ziet. Naar ‘NEE’ luistert ze niet en als ik haar echt op d’r donder geef, moet ze alleen maar lachen. Ze is simpelweg nog te jong. Met als gevolg dat ze mij dagelijks zeker drie hartverzakkingen – figuurlijk dan he – bezorgt.

Je kunt dus wel zeggen dat haar in de gaten houden mijn nieuwste hobby is. De was schiet er soms bij in, een boek lezen kan ik vergeten, om over stukjes tikken maar te zwijgen. In die tijd dat ik haar niet in de gaten hou, kan ze soms al tien verschrikkelijke dingen hebben uitgehaald.

En er komt een tijd dat ik hier heel hard om kan lachen. En er komt ook een tijd dat ik vriendelijk lach naar die andere vermoeide moeder op het strand die probeert haar hyperactieve kind in het gareel te houden. Ik begrijp ze. Ik weet wat het is om een handenbindertje te hebben.

Maar nu ben ik vooral moe. Al moet ik er nu weer van door. De dreumes heeft net de halve vloer veranderd in een zwembad. Dank je wel lief handenbindertje.