Mijn schouders voelen stijf aan, ik ben doorlopend moe en een beetje gestresst door alles wat ik nog moet doen. Het is duidelijk: ik ben aan vakantie toe. Gelukkig kan ik binnenkort op vakantie. Naar Terschelling, om precies te zijn. Ik tel de dagen af.
En ja, vorig jaar was ik ook al op Terschelling. En het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor … Noem me maar een Terschelling-ganger. Is er met de paplepel ingegoten, aangezien mijn vader daar al vanaf zijn vijftiende komt. Natuurlijk zijn Vlieland, Schiermonnikoog en de andere eiland óók mooi, maar Terschelling is mijn favoriet.
Vooral omdat ik er helemaal niets hoef te doen.
We hebben d’r namelijk een huis gehuurd. Vlakbij het strand en omgeven door duinen. Mijn kinderen kunnen daar alle kanten op. De peuter kan fietsen en steppen, de dreumes zet ik gewoon op dat brede strand. Kan ze eindeloos lopen en kruipen. Ik loop er achteraan. Net zo lang tot ze moe wordt. Nu zal dat wel een uitdaging worden, maar mocht ze toch moe worden, dan zetten we d’r in de bolderkar.
Want die heeft mijn moeder gehuurd. We gaan namelijk met z’n allen naar Terschelling. Heel gezellig. En ook fijn, mijn ouders nemen ook wel eens de kinderen mee op sjouw. En dan heb ik even een rustig moment. Voor mezelf.
Want de afgelopen maanden waren best intensief. Gelukkig wel te overzien en zeker niet levensbedreigend. Maar zieke kinderen, slaapgebrek, een ondernemende dreumes, stukjes tikken en nog proberen om alles in je leven op de rails te houden, is soms best een uitdagende combinatie. En je krijgt er stijve schouders van. Dat ook.
Maar dat komt straks allemaal goed als ik – al dan niet op het terras – op Terschelling zit. Boek erbij, wijntje voor mijn neus en dan dit uitzicht:
Ik denk dat mijn schouders het er vast mee eens zijn.
Geef een reactie