Vanochtend zag ik op mijn telefoon dat ik een oproep had gemist. Het was de basisschool van mijn kleuter. Dat is nooit een goed teken. Dan weet je dat er iets is met je kind. Dat was er ook. De lieverd had een ongelukje op het schoolplein gehad. Met als resultaat een grote, diepe snee die gehecht moest worden …
Vanochtend was mijn kleuter met haar vriendinnen aan het spelen op het schoolplein. Met zo’n bolderkar, hartstikke gezellig. Totdat het hengsel van de bolderkar door wat voor reden dan ook keihard tegen het voorhoofd van mijn kleuter kwam. Het resultaat? Een grote, diepe snee die bloedde als een rund. Mijn kleuter vertelde later dat ze even niets meer kon zeggen. ‘Janna en Silke vroegen: gaat het wel Liv? Maar ik kon niets zeggen.’ Daarna liep ze naar de juf en barstte ze in tranen uit.
Gelukkig was er een juf die de boel een beetje bij elkaar plakte en een verband rond het hoofd aanlegde. Het zag er redelijk dramatisch uit. Misschien moest een huisarts hier toch maar naar kijken?
Dat was het moment dat ze mij belden en niet te pakken gekregen. Gelukkig nam mijn vriend op zijn werk wel meteen op. Hij beloofde meteen naar school te rijden. Ik belde een paar minuten terug naar school en kreeg ook het verhaal te horen. Ik schrok. Het hart zat mij even in de keel. Ook al leek het mee te vallen, ik wilde zo snel mogelijk naar mijn kleuter.
Al besloot ik dat het handiger was om eerst een afspraak bij de huisarts te maken. Gelukkig heb ik een fijne huisarts. Ik mocht meteen langskomen met de kleuter.
Daarna ben ik als een gek naar school gefietst. Een bezorgd kijkende juf ving me al op. ‘Het gaat wel goed. Ze maakt alweer grapjes.’ Maar toen mijn kleuter mij zag maakte ze helemaal geen grapjes. Ze barstte in tranen uit. Maar zo gaat dat. Tegen de rest van de wereld hou je je groot, maar bij je eigen moeder hoeft dat niet. Ik kon zelf ook wel huilen, je kind zo zien is bepaald niet sfeerverhogend.
Nadat ik haar troostte en afscheid hadden genomen, nam ik haar mee naar de fiets. Haar vader kwam er al aanrijden in de auto. Je begrijpt dat mijn kleuter weer in tranen uitbarstte toen ze d’r vader zag. Want ja, dat doe je ook bij vaders.
Samen reden we daarna door naar de huisarts en we werden zowaar meteen geholpen door de assistente en de huisarts. Nu vond ik die huisarts al heel aardig, maar hierna kon ik haar wel helemaal zoenen. Ze stelde mijn kleuter op d’r gemak en legde alles uit. Mocht ze ooit het beroep van huisarts zat zijn, kan ze altijd nog aan de slag als kleuterjuf.
Tien minuten later was ‘t gehecht. Mijn kleuter had geen kik gegeven en kreeg een bellenblaas als cadeautje. Ze liep lachend weer de praktijk uit. Gelukkig. Nu huppelt ze thuis alweer vrolijk rond. De lieverd wil zelfs weer naar school. Een goed teken. Alleen de wond op haar voorhoofd is nog een herinnering aan wat er vanochtend is gebeurd. Maar die heelt wel. Het komt allemaal goed.
Nu maar hopen dat ik komende tijd niet weer word gebeld door haar school. Een zo’n ongelukje op het schoolplein is meer dan genoeg.
Afbeelding: © Christophe Testi | Dreamstime Stock Photos
Geef een reactie