Donderdagavond. 4 mei. 19.50. ‘Daan, straks is de dodenherdenking’, riep mijn vriend terwijl hij de peuter uit bad tilde. We besloten de tv in onze slaapkamer aan te zetten en daar met z’n vieren te kijken. Vooral de peuter vond dat reuze gezellig. Maar die vond ‘t leuk om andere redenen.
Ieder jaar kijken we naar de dodenherdenking. Tot nu toe zonder de kinderen, die liggen dan in bed, maar juist deze avond waren we wat later. Zeg maar gerust traag. Niet erg, maar dan moesten we het even anders invullen. Lees: dan moest die tv op de slaapkamer maar aan.
In hoog tempo werden de kinderen afgedroogd en in de pyjama gehesen. ‘Wat gaan we ook alweer kijken?’ vroeg de kleuter zich af. ‘De Dodenherdenking’, riep mijn vriend. ‘Dat is heel belangrijk!’ De kleuter keek nu ernstig en zei wat alleen een vierjarige kan zeggen. ‘Waarom?’
Mijn vriend zat er helemaal in en vertelde ‘dat er heel veel mensen voor ons waren gestorven zodat wij nu in vrijheid kunnen leven.’ Daar nam de kleuter geen genoegen mee. ‘Waarom deden ze dat?’ Na een boel antwoorden en nog meer waarom-vragen waren we bijna opgelucht dat we de eerste tonen van ‘The Last Post’ hoorden.
Intussen zat de peuter gezellig tussen ons in. ‘Straks zijn we heel stil’ zei ik nog de peuter en maakte met de wijsvinger voor mijn mond een ‘sjjjjjtttt’- geluid. Dat vond mijn peuter al vrij lollig. Maar het dreigde pas echt mis te gaan toen het serieuze hoofd van koning Willem-Alexander op de tv verscheen en mijn peuter gierde van het lachen.
Willem-Alexander. Ze had in tijden niet zoiets grappigs gezien. Ze proestte van het lachen.
Ik had ook moeite om mijn gezicht in de plooi te houden. Vooral toen de stilte inging en mijn kleuter heel hard ‘sjjjjjttttttt’ fluisterde tegen de peuter die daar geenszins van onder de indruk was. ‘Sjttttttttt’, riep ze terug.
Daarna was de kleuter overigens wel stil. Ze was zelfs een beetje onder de indruk van ‘t hele gebeuren. Logisch, als je die massa op de Dam zo zag. De peuter vond het na die minuten stilte mooi geweest en klapte na afloop enthousiast in haar handen.
Ze gierde weer van het lachen zodra ze Willem-Alexander zag.
Ik moet komende jaren misschien toch ‘ns uitleggen dat dit niet helemaal de bedoeling is, maar ach – ze zijn nog maar vier en twee. Dat komt wel goed. Ooit snappen ze het wel. Al durf ik niet hetzelfde te zeggen over mijn peuter en Willem-Alexander.
Geef een reactie