‘Mama, het heeft gesneeuwd!’ riep mijn jongste dochter vanochtend enthousiast. En inderdaad, er lag een lekker laagje sneeuw buiten. Alleen moest de hond er even aan wennen …
Nog nooit gezien
Want die lieve hond van ons had nog nooit sneeuw meegemaakt. Logisch, hij wordt pas op 20 januari één jaar. Toen-ie voor het eerst buiten kwam, was de winter al redelijk voorbij.
Die sneeuw vertrouwde hij vanochtend dan ook niet.
Waar hij normaal gesproken met het uitlaten al voor mij uit huppelt, bleef hij nu staan in de hal. Was het de bedoeling dat hij door dat witte goedje moest? Waarom? En wat was het eigenlijk? Hij snapte er geen moer van.
Ik heb ‘m heel pedagogisch onverantwoord mee getrokken. Angstig zocht hij naar de plekken waar niet veel sneeuw lag. Met het staartje naar beneden bleef-ie een halve minuut later stil staan. Hij wilde niet meer.
Ik heb ‘m weer mee getrokken.
Toch best leuk, die sneeuw
Maar nadat-ie pak ‘m beet een metertje of twintig had gelopen, besloot de hond opeens dat dit toch best leuk was. Met zijn snuit wreef hij in de sneeuw en voor ik het wist huppelde hij er vrolijk doorheen.
Vijftig meter later was-ie ronduit aan het rennen. Hij vond het fantastisch. Die sneeuw was toch eigenlijk best leuk.
Enthousiast
Eenmaal thuis waren de kinderen thuis in de tuin aan het spelen. De hond heb ik maar los in de tuin gelaten. Ik heb ‘m nog nooit zó – en dat zegt wat voor een immer enthousiaste Ierse terriër – enthousiast gezien. Er werden bokkensprongen gemaakt, er werden tientallen rondjes gerend en hij vloog heen en weer in de tuin.
Opeens vond-ie dat witte, koude goedje het allerleukste wat ‘m ooit was overkomen. Het moest alleen even wennen.
Maar jammer voor de hond en de kinderen: vanaf morgen is de sneeuw weer weg. Dan moeten we weer wachten op de volgende winterse bui. Maar ik heb zo’n idee dat mijn hond dan niet meer hoeft te wennen.
Geef een reactie