Op Goede Vrijdag werd mijn kat steeds zieker. Zo ziek dat ik de dierenarts belde en mijn vriend meteen met de zieke kat naar de dierenarts vertrok. De uitslag was niet goed. En dat greep ons meer aan dan we dachten.
En sommige mensen zullen misschien denken dat het ‘maar’ een kat is. Maar een kat is meer dan dat. Het is een familielid, een onderdeel van het gezin en een vriend of vriendin. Tenminste, voor mij dan.
- Want de katten waren vroeger doodsbang voor mijn oudste dochter
- Met de leenhond was het vaak ruzie
- De katten terroriseerden ook graag de kerstboom
- Al werden ze soms ook zelf geterroriseerd
En deze poes is al meer dan acht jaar bij ons. Overigens eerst samen met haar broer uit hetzelfde nest. Maar die verdween eind 2017 spoorloos. Ook nog altijd pijnlijk.
Maar ik troostte mij toentertijd met de gedachte dat we deze kat nog hadden. En toen later ook nog eens de hond arriveerde, was ik weer helemaal blij.
Veel plassen
Maar mijn poes plaste altijd wel overal. En ze dronk ook buitengewoon veel water. Dat zou kunnen komen door niet goed functionerende nieren. En ja, daar heeft de dierenarts naar gekeken, want nierfalen komt vaker voor bij Bengaalse katten.
Toch kon de dierenarts niets vinden.
Dus we besloten maar op dezelfde voet verder te gaan. Wat konden we anders.
Suf
En het ging ook allemaal best goed. Tot – hoe ironisch – Goede Vrijdag. Toen lag ze alleen maar suf op haar favoriete plekje op de krabpaal. En nog erger? Ik kreeg geen contact met haar. Ze was hartstikke suf.
Ik besloot de dierenarts te bellen. ‘Kom maar meteen’, zei ze. ‘Dit is niet goed om zo het Paasweekend in te gaan.’ In allerijl vertrok mijn vriend met de kat naar de dierenarts.
Ik was in charge of the BBQ. De kip is nog nooit zo taai geweest. Maar dat terzijde.
Slechte uitslag
De dierenarts constateerde later dat ze een kleine kilo was afgevallen, dat ze last had van vochttekort en dat de urine niet goed was. Hallo nierfalen. Daar was-ie dan.
Ik vreesde het ergste. Maar hé, als de nieren moeilijk deden, kon ze toch op een bepaald dieet met medicijnen? Ik probeerde maar optimistisch te blijven.
De volgende dag belde de dierenarts voor de uitslag van het bloedonderzoek. Dat was slecht. Slechter kon eigenlijk niet. De nieren functioneerden nog maar op twintig procent, de bloedwaardes vlogen alle kanten op en uit datzelfde onderzoek bleek dat er hoogstwaarschijnlijk ook nog ergens een gezwel zat.
Lees: ze was hartstikke terminaal. Van de dierenarts mochten we haar meteen laten inslapen. Maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik wilde afscheid nemen. Hoe egoïstisch dat ook voelde.
Overigens had de dierenarts daar alle begrip voor. Zij schreef een aantal infectie-remmers voor die het leven van mijn kat iets comfortabeler zouden maken. Dan mochten we daarna een afspraak maken.
De rest van de zaterdag heb ik vooral veel gehuild. Ik wilde die kat nog niet missen.
Ja, zo erg ben ik.
Opleving
in het Paasweekend lag ze lekker in het zonnetje. Er zat geen leven in. Maar hé, ze leek het nog wel naar haar zin te hebben in die zon. Ook goed. Ook at ze nog lekker haar favoriete paté op.
De hond keek jaloers toe.
Maar heel levendig was ze niet.
En dus besloten we de knoop door te hakken. Donderdagmiddag zou ze ingeslapen worden. Met een zwaar gemoed maakte ik op dinsdagochtend bij de dierenarts de afspraak.
Maar wat denk je? Vanaf dinsdagmiddag leefde ze op. Ze kwam van haar plek af, at lekker, gaf kopjes, wilde naar buiten en wilde aandacht. Ze leek een beetje op haar oude zelf.
Je voelt ‘m al aankomen: we konden het niet over ons hart verkrijgen om haar die donderdag te laten inslapen. We voelden ons allemaal ellendig. Het greep ons meer aan dan we dachten.
Mijn vriend heeft de afspraak donderdagochtend afgezegd. Het was nog geen tijd om afscheid te nemen.
Van dag tot dag
En nee, we verkeren niet in de vooronderstelling dat ze beter wordt. Haar lijfje wordt alleen maar slechter, maar gelukkig geven die infectie-remmers haar even een oppepper waardoor ze er nog zin in heeft.
Ze wil nog niet dood. Willen wij ook niet. We bekijken het nu van dag tot dag. En op het moment dat het niet goed meer lijkt en ze zich slechter gaat voelen, is de dierenarts snel gebeld.
Maar voor nu zitten we nu in reserve-tijd en kunnen we haar nog knuffelen. Dat maakt het afscheid op één of andere manier makkelijker. Al zal ‘t nog steeds pittig worden.
Maar dat zal vast niemand verbazen. Heeft iemand nog een zakdoekje?
Geef een reactie