Eind vorig jaar had ik al een zomervakantie in Frankrijk voor deze zomer geboekt. Maar door dat akelige COVID-19 was ik toch niet helemaal zeker van deze vakantie. Het zijn per slot van rekening rare Corona-tijden. Ik heb de zomervakantie gecanceld. Gelukkig was er een goede oplossing ...
Want net als vorig jaar zouden we weer naar de westkust van Frankrijk vertrekken. Dezelfde streek, andere camping. Hartstikke leuk.
Hallo Corona
Maar het kwam al deels op losse schroeven te staan toen ‘t Coronavirus Europa bereikte. Maar hé, toen was het nog maar begin maart. Voor mijn gevoel kon het nog alle kanten op.
Oh boy, was ik naïef.
Niet veel later konden we helemaal niet veel kanten meer op. We zaten thuis. Letterlijk. Al hadden wij in Nederland door die intelligente lockdown nog wat bewegingsvrijheid. Dat konden ze in landen als Italië en Spanje – waar het virus enorm huishield – niet zeggen. Ook Frankrijk ging op slot.
Wanneer het weer van het slot zou gaan, wist op dat moment niemand.
‘Moeten we wel gaan?’
‘Moeten we wel gaan?’ zei ik nog tegen mijn vriend. ‘Als we überhaupt mogen gaan.’ Mijn vriend – die altijd wat kalmer is dan ik – wilde eerst even afwachten. ‘We weten hoe het is in de zomer.’
Intussen hoorde ik allemaal verhalen over mensen die hun geld niet terugkregen van vakantie. Ik hield er al rekening mee dat ik mijn aanbetaling kwijt zou zijn.
Intussen bleef de Franse overheid lekker vaag. Zo zei de Franse staatssecretaris van Toerisme dat toeristen eerst twee weken in quarantaine moesten. Dat trok hij snel weer in. Een tijd later riep hij weer dat de Fransen het deze zomer waarschijnlijk zonder buitenlandse toeristen moesten doen.
Oh.
Nu werd het wel lastig. Want met al die maatregelen werd het wel een ingewikkelde toestaan. Mind you, ik vind vakantie hartstikke leuk, maar zoveel was ‘t mij ook alweer niet waard.
Overleg
Ik heb maar even overlegd met de rest van het gezin. Iets met democratie. De kinderen klaagden niet, mijn vriend vond zelfs dat er nu steeds veel dingen onzeker bleven en ik zag het sowieso niet zitten. Want hallo, stel dat er iets zou gebeuren? Hoe kom je terug? En met een mondkapje op het strand zitten leek mij ook niet helemaal een strak plan. Net als in shifts naar het zwembad.
Allemaal geen ramp. Ook wel te doen. Maar om daar nu dik tweeduizend euro voor uit te geven? Misschien toch maar niet. De dochters bleken even flexibel als ze al tijdens de hele crisis zijn: ‘wij vermaken hier ons wel hoor.’
Zomervakantie gecanceld (hallo voucher)
Al leek het iedereen wel leuk om volgend jaar dan wel naar diezelfde camping te gaan. Misschien is er wat meer duidelijkheid, is het iets minder onoverzichtelijk en is er zelfs wel een vaccin. Een mens mag altijd hopen toch?
En dus besloot ik aan de camping niet mijn aanbetaling terug te vragen – dat ging ‘m hoogstwaarschijnlijk toch niet worden – maar om te verzoeken voor een voucher. Ik kon het altijd proberen.
Drie dagen later kreeg ik een hartelijk antwoord terug. Ja, het was jammer dat we niet konden komen en ja, de zomervakantie werd gecanceld, maar de aanbetaling was omgezet in een voucher die ik voor volgend jaar mocht gebruiken.
Dat was netjes. Snel ook. En schappelijk. Ik was gewoon opgelucht. En hoopvol, want misschien breken er volgend jaar betere tijden aan. Kunnen we alsnog op vakantie naar Frankrijk. Tot die tijd bewaar ik die tegoedbon en houden we vakantie in Tuinesië. Vermaken we ons ook wel weer.
Afbeelding: ID 6494775 © Meshelltingle | Dreamstime.com
Geef een reactie