Soms heb je van die momenten dat je kinderen in één keer nieuwe dingen lijken te kunnen. Dat heeft de jongste dochter met fietsen. Opeens fietst ze op ‘een grote fiets’ naar haar school. Dat kon ze een paar weken terug nog niet.
Klein fietsje
Nou ja, ze had zo’n klein fietsje waar ze op had leren fietsen in de tuin of op de stoep. Best handig. Voor – inderdaad – in de tuin of de stoep. Per slot van rekening moet je het daarop leren. Maar dat ding was wel érg klein.
Oefenen …
Mijn vriend besloot daarop dat ze prima even kon fietsen op de oude K3-fiets van mijn oudste dochter. Onlangs probeerden ze de fiets even uit.
Ze ging meteen als een dolle.
‘Ze kan morgen ook wel haar eigen fiets naar school’, zei mijn vriend nog. ‘Jaaaaaaa’, riep mijn jongste dochter nog. En zo geschiedde. Mijn oudste dochter – inmiddels ook in het bezit van een stoere meidenfiets – vond ‘t ook een amusant idee. ‘Kan ze meteen even oefenen.’
Dus.
Op de grote fiets naar school
Nou, dat deed ze die ochtend erna. Mijn vriend en oudste dochter fietsten natuurlijk met haar mee. Al namen ze wel een iets veiliger, rechttoe rechtaan route. Vooral omdat zij nog even moeten oefenen met scherpe bochten, verkeer dat je tegemoet komt en ze nog even moet leren om vooral te focussen op het fietsen.
Vooral dat laatste is een uitdaging, want als je vijf jaar bent, zijn verrekt veel dingen in je omgeving interessant.
Maar ook dat komt goed.
Trots …
Ik vind ‘t vooral heel gezellig dat ze dit nu kan. En bijleert. Vooral omdat ze er zelf zo blij mee is. Niet voor niets had ze ‘t onder schooltijd aan haar juf verteld. In de pauze ging ze samen met de juf en haar klasgenootjes kijken naar de fiets op het schoolplein. ‘Wat stoer dat je dit nu kan’, had de juf gezegd.
Ze glunderde ervan toen ze ‘t later vertelde.
En dat is misschien wel het belangrijkste.
© 2020, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie