Als er iets is waar ze je vaak niet voor waarschuwen in boeken, artikelen of andere publicaties over ‘t moederschap, is dat er dagen zijn dat je je helemaal niet zo’n goede moeder voelt. Sterker nog, ik heb van die dagen dat ik me vooral de grote boeman ( of boevrouw – net hoe je ‘t hebben wilt) voel. Vooral omdat ik de héle dag door ‘nee, nee en nog eens nee’ zeg. En dat draagt soms niet bij tot een tevreden gevoel, dat kan ik je wel vertellen.
Nee is nee
En ja, ik weet heus wel dat het niet de bedoeling is dat je de beste vriendin bent van je kinderen. Je bent ouder. Je bent er om van ze te houden, maar vooral om ze op te voeden tot een stel fatsoenlijke mensen. Klinkt op papier prima, maar in de praktijk is dat soms een stuk pittiger.
Want in de praktijk is het vooral veel nee zeggen en corrigeren. Dat valt niet altijd in goede aarde bij mijn eigenwijze peuter. Maar aan onderhandelen met een tweejarige met een driftbui doe ik niet. Nee is nee.
Zo’n dag …
Zo had ik onlangs een dag waar ik aan het aan het eind van de dag uitgewrongen was. ‘s Ochtends stapte mijn dochter al met het verkeerde been uit bed, huilde aan één stuk door en probeerde van de commode af te klimmen. De kleding viel niet in de goede smaak en haar speelgoed gooide ze weg.
Eenmaal beneden verveelde ze zich. Geen probleem, ik moest toch naar de supermarkt. Konden we meteen even de speeltuin meepakken. Maar eenmaal in de supermarkt was het drama. Er moesten kinderkoekjes gekocht worden. Volgens mijn dochter dan. Fijn dat zij dat pak koekjes in de supermarkt wilde, maar dat betekende nog niet dat ze het kreeg. Gevolg? Een huilbui in de supermarkt.
Waar ik mij overigens niets van aantrok. Je moet wat. ‘Nee!’ riep ik weer.
Daarna wandelden we naar de speeltuin. En ja, ze moest van mij stil staan op iedere hoek als ze wilde oversteken. Handje geven, naar links en rechts kijken en dan pas lopen, dat werk. Ook dat vond mijn dochter niet even leuk. En dus besloot ze zich midden op een drukke weg ter aarde te storten. Ik viste haar omhoog bij haar jas en sleepte haar zo snel mogelijk naar de overkant. Met het hart in mijn keel, dat wel. Ik had nog het geluk dat de auto’s ons zagen en op tijd stopten. Maar anders …
En dus was het weer tijd voor een berisping.
Eenmaal in de speeltuin ging het iets beter. Maar na een half uurtje moesten we toch echt naar huis voor ‘t eten. Daar had mijn dochter geen zin in. Weer brulde ze alles bij elkaar. Huilend nam ik haar mee naar huis. Die lunch ging dan ook niet denderend. De krentenbollen vlogen mij om de oren en ze besloot de inhoud van haar drinkfles te dumpen in de boekenkast.
En dat was alleen nog maar de ochtend.
Nog nooit zo vaak nee gezegd
Gelukkig verlopen niet alle dagen zo. Integendeel, maar ik heb nog nooit, maar dan ook nooit, in mijn hele leven zo vaak nee geroepen. Het helpt wel. Misschien niet altijd als ze bij mij is, maar bij andere mensen schijnt ze zich prima te gedragen. Daar weet ze wel hoe het hoort.
Net als ze aan het eind van het dag met uitgestrekte armen naar haar vader loopt. Hartstikke lief, maar die uitbundige reactie krijg ik niet. Ik ben af en toe vooral de boevrouw die vooral heel veel nee tegen d’r zegt en van wie veel dingen moeten. Misschien is dat je lot als moeder. ‘Weet je, vaders zijn speciaal’, zei een vriendin een tijd geleden. ‘Moeders zijn er gewoon.’
Dat klopt ook. Maar of ik een leuke moeder ben? Soms even niet. Dan ben ik meer een boemoeder.
Afbeelding: keepcalm
Oh ja, zo herkenbaar. Ik had gisteren zo’n dag. Er was geen land mee te bezeilen. En toen ze een druk kruispunt op wilde rennen zonder een handje te geven, moest ik er achteraan. De buggy viel achterover door de zware boodschappentassen en al de glazen potten olijven en artisjokken in 1 klap kapot. Het vocht liep mijn tassen uit, glas overal. Ik was boos! Ben blij dat ik vandaag mocht werken :).
Oh Nathalie, i feel you. Echt waar. Dan ben je opeens soms even zo blij dat je aan het werk kunt. Iets met uitrusten en bijkomen 😉