De koffers zijn inmiddels uitgepakt, de wasmachine draait en ik, mijn vriend en mijn dochter moeten weer een beetje wennen aan het dagelijks leven. Dat mag ook wel na bijna twee weken op de glamping in Frankrijk. Want ondanks mijn twijfels, kan ik na de vakantie maar één ding zeggen: glamping is dus hartstikke leuk.
Glamping
Aan glamping had ik in eerste instantie nooit gedacht, maar in het voorjaar wilde ik wat anders op vakantiegebied. Even geen bungalowpark in Nederland of een vliegreis. Gewoon iets anders. Dat heb je soms. En na een zoektocht op internet, stuitte ik het op het fenomeen glamping. Dat is een afgeleide van – hoe kan het ook anders – glamorous camping. Ja, dat kan dus. Op een aantal campings kan je namelijk superdeluxe tenten of stacaravans met alles d’r op en d’r aan huren. De campings zelf zijn ook luxe.
Je begrijpt: met kamperen heeft het weinig meer te maken. Het leek erop dat zelfs een campinghater als ondergetekende het daar best naar d’r zin kon hebben. Ik boekte de glamping. En als het niet leuk zou uitpakken? Nou, dan gingen we gewoon nooit weer.
Twijfels
Maar toch, net voor de aanvang van de vakantie twijfelde ik. Was zo’n camping eigenlijk niet stomvervelend? En die lange autoreis, zou dat wel goed komen? En wat als het nou slecht weer zou zijn? We gingen per slot van rekening begin september op vakantie.
Ik vreesde het ergste.
Maar glamping is dus prima te doen!
Maar ik had mij totaal geen zorgen hoeven maken. Na een lange autoreis ( die overigens wel een heuse uitdaging bleek voor mijn dochter – maar daarover later meer) kwamen we aan op camping Le Fief in St. Brévins-les-pins. De zon scheen, het vrolijke personeel was zongebruind en de blauwe zwembad en de glijbanen glitterden ons tegemoet.
‘Dit ziet er best oké uit’, merkte mijn vriend op. Dat gold overigens ook voor de stacaravan zelf. Dat was – je raadt het al – een luxe uitvoering van een stacaravan. Twee goede badkamers, boxsprings, een luxe keuken, Wifi en een veranda die deels overspannen was door een doek. Er zat zelfs nog een omheinde tuin voor zodat mijn dochter warempel alle kanten op kon. ‘Hier houden we het wel even uit’, voegde mijn vriend er later nog aan toe.
En dat deden we.
Zwembadweer
Vooral omdat het weer meewerkte ( ik kan je vertellen: iedere dag zon en 28 graden went snel). En dan wordt zo’n zwembad opeens wel heel leuk. Vooral mijn actieve dochter had iedere dag de tijd van d’r leven ‘Glijbaan? Meer?’ vroeg ze aan d’r vader. Mevrouw wilde namelijk niet van die glijbaan in het kinderbad, maar meteen van het allerhoogste en allersnelste exemplaar.
Gelukkig voor d’r was haar vader daar meteen toe bereid ( ‘dat glijbaantje in dat kinderbad stelt ook geen moer voor’) en zoefde ze talloze keren – ik raakte de tel al na twee dagen kwijt – van de glijbanen. De Franse campinggasten keken lachend toe. ‘Gekke Nederlanders’, hoorde ik ze tegen elkaar zeggen.
Ik kon ze geen ongelijk geven.
Speeltuin en strand
Maar wie denkt dat het zwembad haar uitputte, heeft het mis. Ze heeft wat meters afgelegd op het immense Atlantische strand of hing anders wel- samen met andere kinderen – in de speelgoedtoestellen in de speeltuin achter onze stacaravan.
Het kind was dolgelukkig.
Het cliché is waar
En het cliché is waar: als je kind het leuk heeft, dan heb je ‘t zelf ook leuk. Ik lag in de tussentijd op de veranda of bij het zwembad op lekkere ligbedden boeken te lezen, tijdschriften door te bladeren en alcoholvrije wijntjes te drinken ( die hebben ze dus ook in Frankrijk ). ‘s Ochtends hoefde ik alleen verse baguettes en croissants te halen, terwijl mijn vriend ‘s avonds verse vis bakte.
Ik. Hoefde. Helemaal. Niets.
Afgezien van een toeristisch uitstapje ( er was een oude U-boot bunker in de buurt waar mijn vriend absoluut naar toe móest), hebben we – behalve het zwembad en het strand – weinig gedaan. Misschien niet cultureel verantwoord, lekker was ‘t wel.
Sterker nog, na een paar dagen voelde ik mij al veel uitgeruster en vrolijker. En geen moment, maar dan ook geen moment, ergerde ik mij aan de stacaravan (alles deed ‘t), aan de camping ( alles was d’r) of de andere campinggasten ( zelfs de meest chagrijnig uitziende Fransen bleken heel aardig).
En als ik dan toch een nadeeltje moet bedenken? Vooruit, de stroom viel een paar keer uit. En de Wifi was goed, maar niet optimaal. Maar hé, een kniesoor die zich daar aan ergert.
Te snel voorbij
De vakantie ging dan ook veel te snel voorbij. Zuchtend pakten mijn vriend en ik de dag van tevoren de spullen in. ‘Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om weg te gaan’, zei mijn vriend nog. Verbazingwekkend, want meestal heeft-ie best weer zin in zijn eigen bed, tuin en huis. ‘We kunnen dit best nog een keer doen.’
En dat is wat we gaan doen. Nog niet volgend jaar ( dan staan er weer vakanties met een baby op Terschelling en Mallorca op de planning), maar misschien wel het jaar erop. Want dat glamping? Dat is dus hartstikke leuk. En dat zegt een voormalig campinghater. Het kan verkeren.
Afbeeldingen: Daniëlle Spoelstra/Richard Bergman
Geef een reactie