Afgelopen kerst zag ik weer ‘ns gezellig wat familie. Vooral leuk omdat de familie is uitgebreid met twee kleintjes. En als er baby’s bij zijn, dan heb je het al snel over … vast voedsel. Een belangrijke gebeurtenis in het leven van een baby. Al is dat eten soms een gedoe.
Pas met zes maanden vast voedsel?
Tegenwoordig wordt er door het consultatiebureau geadviseerd om te beginnen met vast voedsel als kinderen zes maanden zijn. Anders schijnen de darmen nog niet vreselijk goed ontwikkeld te zijn. Bovendien kom je in de eerste periode nog een héél eind met borst- of flesvoeding.
Of toch eerder?
Maar het kan ook eerder. Een achterneefje, dat er tijdens kerst ook gezellig bij zat in zijn kinderstoel, greep al naar eten toen-ie amper vijf maanden was. Een potje fruit scheen er meteen in te gaan. De rest trouwens ook. Overigens niet raar, aangezien zijn vader ook erg van eten houdt. Dat soort dingen willen nog even wel eens in de genen zitten.
Bij mijn dochter trouwens ook. Heeft ook dezelfde eetlust als haar vader. Zij kreeg haar eerste banaan toen ze vijf maanden was. Die kleine stukjes werden al snel grote stukken. Een aantal flesvoedingen werden later zonder noemenswaardige problemen vervangen door potjes. Brood bleek een iets ingewikkelder probleem, maar ook daar zijn we – met een beetje hulp van jam en pindakaas – uitgekomen.
Tegenwoordig eet ze gewoon met de pot mee. Vlees, vis, groente, aardappelen, pasta, bami … Het gaat er redelijk makkelijk in. En anders – ook al wordt het één grote knoeiboel – helpt ketchup enorm.
Lang leve de ketchup.
‘Het kwam met een boogje er weer uit’
Maar het kan ook anders. Zo hoorde ik horrorverhalen van mijn tante over haar zoons die op jonge leeftijd nogal problemen – met dank aan hun darmen – hadden met eten. ‘Alles wat je erin stopte, kwam er zo in een boogje weer uit’, vertelde ze. Een andere vriendin voert iedere avond een gevecht met haar kind om het eten erin te proppen. ‘Maar ze kan ook niet koken,’ vertelde een andere kennis daarover. ‘Ik zou dat eten ook niet willen hebben.’
Juist.
Begrijpelijk
Overigens begrijp ik jonge kinderen die geen zin hebben in dat vaste voedsel best goed. Heb je al die maanden lekker die warme, zoetige melk gedronken, moet je opeens vreemde substanties naar binnen werken. En je wordt ook nog geacht dat meteen lekker te vinden. Nee dus. Logisch dat dit er soms meteen wordt uitgespuugd.
Niet leuk voor de ouders, maar de kinderen zijn ronduit opgelucht. Zou ik ook zijn. Niet ieder kind heeft even veel eetlust of zin. Bovendien kunnen dingen als darmen ook wel eens in de weg zitten. En daarom concludeerde een aangetrouwd nichtje dat ‘je het van kind tot kind moet bekijken, want ze zijn allemaal verschillend.’
En zo is dat. Daarna ging iedereen lekker door met z’n eigen eten. Inclusief mijn dochter en dat achterneefje. Zo ingewikkeld is eten blijkbaar ook alweer niet.
Foto: Dreamstime – Elena Kouptsova-vasic
Geef een reactie