Sinds het voorjaar is losgebarsten heeft mijn dochter een nieuwe obsessie: ze moet en zal buiten spelen. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat wij een grote tuin hebben, want daardoor kan mijn dochter lekker d’r gang gaan. En ik stiekem ook.
Strenge eisen
En ja, daar had ik van tevoren enigszins over nagedacht. Net voor ik zwanger werd, was ik met mijn vriend op zoek naar een nieuw huis. Tot zijn lichte wanhoop had ik meteen strenge eisen: het mocht niet grenzen aan open water en de tuin moest goed af te sluiten zijn.
Om meerderen redenen werd ik daarom ook verliefd op het huis waarin we nu wonen. Licht, ruim en met een diepe, zonnige tuin. En geen ‘achterom.’ Vinden sommige mensen lastig, maar als je kinderen hebt is het best fijn dat ze letterlijk geen kant op kunnen. Voor inbrekers trouwens ook. Maar dat is weer een ander verhaal.
Kinderproof tuin
Enfin, tijdens ons eerste bezoek aan het huis vertelde de vorige eigenaresse dat ze de hele tuin hadden afgeschermd met hekjes en schuttingen. Zelfs hun twee ondernemende kinderen was het niet gelukt om daar overheen te klimmen. Toch een goede testcase.
En het allerbeste? Toen diezelfde eigenaresse en haar gezin waren verhuisd, lieten ze hun plastic glijbaan in de tuin achter. ‘De kinderen zijn er toch te oud voor’, zei ze lachend.
Fijne beslissing, want diezelfde glijbaan is nu mijn dochter’s beste vriend. Het liefst gaat mevrouw er tientallen keren achter elkaar vanaf. Al hebben we ook een zandbak in de vorm van een blauwe schelp die afgedekt kan worden (welke ouder heeft ‘m trouwens niet) en een speeltoestel met schommels en een grotere glijbaan.
Ook handig voor mij
Het is dus stiekem niet heel raar dat mijn dochter die tuin in wil. En het meest ideale? Ik hoef er zelf bijna geen stap voor te verzetten. Het enige dat ik of mijn vriend hoef te doen is kussens in de stoelen te leggen en met een drankje erbij onze dochter in de gaten te houden.
Ik heb een tuin nog nooit zó gewaardeerd. Zo moeder zo dochter. Blijkbaar.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie