Ken je het verhaal van de vrouw en de twee dochters die voor een shopdag naar Amsterdam gingen? Nou, die vrouw en twee dochters kwamen niet verder dan Meppel. Daar ging ons dagje shoppen. Dachten we. Maar we hebben er alsnog wat leuks van gemaakt.
Een dag shoppen in Amsterdam
Het plan was namelijk om een dagje te shoppen in Amsterdam in de herfstvakantie. Ik had het helemaal gepland: de twee meiden konden nog goedkoop met de railrunners reizen, we zouden met de intercity rechtstreeks naar Amsterdam gaan om half negen en oudste dochter had de winkelroute al uitgezocht.
Wat kon er nou misgaan?
Oh jee, ov-kaart kwijt?
Nou, er kon van alles misgaan. Het begon ermee dat ik mijn OV-chipkaart moest opladen. Maar dat apparaat waarmee ik het kon opladen was kapot. Bellen met het storingsnummer van de NS bood ook weinig soelaas. Vooral omdat de medewerkster niet begreep dat een apparaat kapot kon zijn. Nou ja, laten we het er maar op houden dat dit niet de medewerkster van het jaar wordt van de NS.
Anyway. Na even zoeken vond ik een ander apparaat waar ik de kaart kon opladen. Maar ja, toen vergat ik om die kaart uit het vakje te halen.
En daar kwam ik pas in de trein achter. Mijn dochters hadden meteen door dat ik die kaart had laten liggen. ‘Oh jee!’ riep de jongste nog. Maar gelukkig kon ik een noodnummer bellen van de OV-chipkaart. En die mevrouw aan de lijn kwam wel in aanmerking voor medewerker van het jaar. Ze blokkeerde mijn oude kaart, zorgde dat het resterende saldo op mijn rekening werd gestort en vroeg een nieuw exemplaar aan. Niets meer aan doen. Probleem opgelost.
Dachten we.
De trein stond stil
Want niet veel later stond de trein stil. ‘We staan voor een rood sein’ zei de machinist nog via de intercom. ‘Er is even sprake van een opstopping.’ ‘Hopelijk is het geen aanrijding’ zei ik nog tegen mijn dochters en een jonge vrouw die tegenover ons zat.
Je raadt het al. Dat was het dus wel. En dus vertelde de conducteur over de intercom ‘dat we terug gingen naar Meppel, maar dat ze verder ook niet wisten wat er ging gebeuren.’ Dat was het moment dat mijn oudste dochter heel teleurgesteld keek. ‘Waar moeten jullie naartoe?’ vroeg mijn overbuurvrouw nog. ‘Amsterdam’ riep ik. ‘Maar dat gaan we vandaag niet meer halen …’ We konden er om lachen.
Aanrijding
En dat was maar goed ook, want daarna moest ik beide dochters voorzichtig uitleggen wat ‘een aanrijding’ met de trein betekende. Terwijl mijn oudste dochter in eerste instantie nog dacht dat het om een verdwaalde koe op het spoor ging, had mijn jongste dochter het al snel door. ‘Dan springt iemand dus voor de trein.’
Ze waren er diep van onder de indruk. Niet alleen van de zelfmoord, maar ook omdat ze beseften dat de machinist dat dus had gezien en dat er ook mensen moesten zijn die het spoor weer moesten ‘schoonmaken.’ En dat één van de gevolgen was dat het chaos werd op het spoor.
Chaos
Want chaos was het. Het treinverkeer rond Zwollen lag plat. Shoppen in Amsterdam ging niet lukken. Dat hadden we wel door. Groningen dan maar? Nope, die treinen gingen ook niet. Net als de treinen naar Zwolle of andere steden.
Terug naar Friesland
Maar er was één trein die wel ging en dat was de trein terug naar Friesland. Naar de plek waar we ook opgestapt waren. ‘We gaan terug hoor!’ riep mijn oudste dochter. ‘Dan gaan we wel shoppen in Sneek.’ En dat is precies wat we hebben gedaan. We gingen terug met de trein, gingen shoppen in hometown Sneek en kwamen ook nog eens allerlei leuke dingen tegen. Plus, we hebben daar lekker geluncht. .
En zo kwam het toch nog goed. ‘En ach, zijn we ook eens in Meppel geweest’ grijnsde jongste dochter nog. Alleen hoop ik dat we de volgende keer toch in Amsterdam belanden. Met een werkende ov-kaart en zonder een aanrijding. Want dat laatste is voor iedereen beter.
Afbeelding: 3792538 © Tctomm | Dreamstime.com
Geef een reactie