De eerste Pasen zonder mijn vader

Afgelopen week werd een prachtig boeket bloemen bezorgd. Het was van een goede vriend die mij, mijn vriend en de dochters een hart onder de riem wilde steken. Dit waren per slot van rekening de eerste paasdagen zonder mijn vader. En ja, daar zag ik tegenop. Dat had die vriend goed gezien. Maar nu – op Tweede Paasdag – denk ik dat mijn pa trots was geweest op hoe we die eerste Pasen doorkwamen zonder hem.

Onverwachte complicatie

Even voor de mensen die het totaal hebben gemist: mijn vader overleed afgelopen februari. Op zaterdagavond 15 februari om precies te zijn. Hij ging eerder die week het ziekenhuis in voor een tamelijk gecompliceerde liesoperatie, die operatie ging goed, alleen overleed hij aan een totaal onverwachte complicatie. Het overviel ons. Niet alleen wij werden verrast, ook de artsen en het verpleegkundig personeel werden overrompeld.

Het leven gaat door

Maar ja, sommige dingen gebeuren. Dat is ook het leven. Na een week regelen, inclusief een condoleance en een crematie, ging datzelfde leven ook weer door. Mijn vriend ging weer aan het werk, mijn dochters moesten weer naar school en ik nam nog een weekje het ouderschapsverlof van een collega over.

Het was druk. Heel druk. Maar dat was fijn. Voor mij dan. Rouwen doet iedereen op zijn eigen manier, maar voor mij was mijn werk als docent geschiedenis op een middelbare school even mijn redding. Lessen draaien, pubers in het gareel houden (die overigens wel heel lief reageerden), lieve collega’s … En ergens wist ik nog een vast contract binnen te slepen.

Een lach en een traan

Mijn pa was trots geweest. Niet alleen omdat hij ook hield van werken, maar ook omdat we ons met z’n allen staande hielden. En dat doen we nog steeds. Het gaat steeds beter. Al overvalt het verdriet mij nog wel. Soms op de meest onverwachte momenten. Maar dat is niet erg, zo heb ik in deze korte tijd geleerd. Dat gevoel gaat ook weer weg. Bovendien kan ik een paar uur later al net zo hard lachen met mijn vriend en dochters om een herinnering aan mijn vader. Het is een periode met een lach en een traan.

Ander soort Pasen

Al blijven die feestdagen lastig. Je weet dat je met moeilijke dingen in het leven moet leren omgaan, maar ik had graag mijn vader nog wat langer bij mij gehad. Ook met Pasen. Maar dat kan niet. En dus moet je andere plannen maken. Een ander soort Pasen.

Dat hebben we gedaan.

Ik heb een héle grote paashaas van chocolade gekocht die Pasen niet heelhuids heeft overleefd, daarna kwam mijn moeder voor een paaslunch en vertrokken mijn jongste dochter en ik naar de Action die open bleek te zijn. De zon scheen, het was lekker weer, we hebben enorm veel gelachen om de onzin die de Action verkocht (en die we natuurlijk moesten hebben) en uiteindelijk kochten we een ijsje in de stad. In de zon, buiten de ijsboer, at mijn dochter het ijsje op. ‘Ik denk dat opa trots was geweest dat wij nu ijs eten in de zon en niet verdrietig zijn,’ zei mijn jongste dochter nog.

Dat denk ik ook. Daar was-ie blij mee geweest. En hij had ook gelachen om het feit dat we ‘s avonds pannenkoeken aten als paasdiner. Met dat mooie boeket van die lieve vriend van mij op tafel. Zo komen we de feestdagen toch wel door.