De laatste weken was mijn dochter hangerig, huilerig en moe. Niets was leuk, alles was vervelend en er moest om de vijf minuten geknuffeld worden omdat ze al struikelde over haar eigen voeten. ‘Wat is er toch met haar aan de hand?’ vroegen mijn vriend en ik zich af. Al realiseerden we ons snel dat hier zomaar sprake kon zijn van ‘een sprongetje.’
En vrees niet, ik ben niet zo’n type dat het ene na het andere opvoedboek doorwerkt. Misschien ben ik een slechte moeder omdat ik dat niet doe, maar ik zie er gewoon niet zo het nut van in. Zoveel mensen, zoveel meningen. Dat werk. Al heb ik één boek in de kast staan dat ik nog wel eens open wil slaan.
Het boek? ‘Oei, ik groei.‘
Oei, ik groei
Jaha, ik weet het. Sommige ouders gruwen van het boek. Misschien is dat ook te wijten aan het feit dat de schrijvers verschillende fases in het leven van jonge kinderen onderscheiden. Kort door de bocht schrijven ze dat deze ontwikkelingen gepaard gaan met zogenoemde sprongetjes.
Het sprongetje zou een overgang van de ene na de andere fase zijn. Na zo’n sprongetje kunnen de meeste kinderen weer meer dingen. Of zijn ze zich op z’n minst bewuster van dingen en mensen om hen heen. Maar ja, dat kost wel moeite. Daardoor kunnen je kinderen huileriger, hangeriger en vermoeider worden. ‘Een donker wolkje’, wordt dat ook wel genoemd.
Niet iedere ouder positief
Zoals ik al eerder zei, niet iedere ouder vindt dat geslaagd. ‘Ik lees dat boek niet’, zei een vriendin laatst. ‘Ik lees wel eens wat hij na zo’n sprongetje zou moeten kunnen, maar dat kan hij helemaal niet. Word ik heel onrustig van.’
Ik dus ook. Vandaar dat ik het boek ook maar niet al teveel opensla.
Zeventien maanden sprong?
Maar nu was dochterlief zo aanhankelijk dat het gewoon een beetje raar werd. Mind you, ik knuffel graag met mijn dochter, maar normaal gesproken knuffelt ze minder graag met mij. Iets met alles zelf doen en zelfstandig willen zijn. Maar nu kon ze mij – bij wijze van spreken dan – de hele dag wel om de nek hangen.
Ik besloot toch maar eens dat ‘Oei, ik groei’ op te zoeken. En ja hoor, daar stond het: het beruchte zeventien maanden sprongetje. Zo’n beetje alles was van toepassing op mijn dochter. Niet alleen omdat ze zeventien maanden is, maar ook omdat haar gedrag bijna geheel voldeed aan de beschrijving.
Ik was stomverbaasd.
>> Meer ouders verbazen zich over de zeventien maanden sprong
Hangerigheid opeens verdwenen
Vooral omdat ergens deze week – van het ene op het andere moment – de hangerigheid verdwenen lijkt te zijn. Ze is vrolijk, zingt en rent door de kamer met haar bal. Ik hoef haar niet meer de hele tijd te entertainen en dat vele knuffelen vindt ze nu ook weer een tikje overdreven.
Vreemd genoeg zag ik haar gisteren op haar hobbelpaard stappen en erop schommelen, ze probeert nu de trap van de glijbaan op te klimmen en ze antwoordt nu met ja en nee op mijn vragen. Kon ze eerst nog niet.
Was het een sprongetje? Misschien? Misschien ook niet. Al begrijp ik wel dat iedere ontwikkeling met de nodige hobbels gepaard gaat. Maar sprongetje of geen sprongetje? Ik ben blij dat ik nu weer een vrolijk kind heb rond lopen.
En jullie? Geloven jullie in sprongetjes? Of vind je het maar grote onzin?
Afbeelding: Oei ik Groei ( boek)
Nathalie says
Ik heb het boek ook. Het is zeker geen bijbel voor mij, maar tot nog toe klopt het meestal wel. Bij ons gaat het zoals jij beschrijft. We gaan bladeren zodra wij het vermoeden krijgen dat ons echte kind is verwisseld met een ander exemplaar; ze doet ineens heel anders. En dan blijkt dat verhaal in Oei ik groei bijna 1-op-1 te kloppen. En dat ze daarna niet alles van het lijstje kan, daar maak ik me niet zoveel zorgen over. Dat komt vanzelf wel… of niet :). Dat kun je niet forceren, daar ben ik inmiddels wel achter.
Danielle Spoelstra says
Wat geestig! Jullie passen het dus op dezelfde manier toe. En ik moet zeggen dat ik die dingen die ze nu zou moeten kunnen in het boek maar even oversla. Wel zo rustig. Want inderdaad, forceren gaat niet lukken!