Het is een enerverende periode voor mijn oudste dochter. Eerst een zwangere moeder, dan een pasgeboren zusje, vervolgens allemaal mensen en een kraamverzorgster over de vloer, haar vader thuis en deze week de peuterschool. Want ja, daar ging ze nu voor het eerst naar toe. Kleine meisjes worden groot.
Eerlijk is eerlijk, ik zag haar daarom met een brok in mijn keel vertrekken. Met haar rugzakje achter op de rug bracht haar vader haar naar de kinderopvang om half acht ‘s ochtends. Een medewerkster van de kinderopvang bracht haar een uurtje later vervolgens weer naar de peuterschool. Even voor de duidelijkheid: dat zit dus allemaal in één complex. De kinderopvang zit op de begane grond, de peuterschool een verdieping hoger.
Een voordeel: daardoor kan mijn vriend haar brengen voordat-ie naar zijn werk vertrekt. Hartstikke handig.
‘MAMA, PEUTERSCHOOL! LEUK!’
Het was overigens niet nieuw voor mijn dochter. Samen met haar vader was ze al langs geweest voor een kennismaking op de groep. Hallo zeggen tegen de juffen, rondkijken in het lokaal en even sfeer proeven. Dat beviel mijn dochter wel. ‘MAMA, PEUTELSCHOOL! LEUK!’ riep ze al toen ze thuiskwam.
Dat was niet onverwacht, want mijn dochter – en dat heeft ze niet van mij – is dol op tekenen, knutselen en puzzelen. Allemaal dingen die ze natuurlijk doen op – jawel – de peuterschool. Tel daarbij op dat mijn dochter nu met kinderen in de groep zit die even oud of ouder zijn ( geen baby’s – momenteel heel belangrijk voor d’r ) en ze is gelukkig.
Gehannes met de baby
Gelukkig was ik d’r wel om haar op te halen. Samen met mijn baby trouwens. Was trouwens nog een heel gehannes, want de baby moest uit de kinderwagen, mee de trap op en moest vervolgens even in mijn armen liggen. Overigens gedroeg baby Nikki zich keurig. Lees: ze sliep als een blok. Zelfs tig gillende, zingende peuters kregen haar niet wakker.
Schoolpleinouders
Ik stond intussen een beetje onwennig tussen de andere ouders die ook op hun peuter wachten. En opeens realiseerde ik mij: dit was niet alleen een vuurdoop voor mijn dochter, maar ook voor mij. Ik ben nu definitief toegetreden tot het leger schoolpleinouders. En dat wordt komende jaren alleen maar erger.
Succes
Maar voordat ik daar echt van kon schrikken, ging de deur open en stroomden de peuters naar buiten. Met een tekening in de hand liep mijn dochter een beetje aarzelend de gang op. ‘Kijk Liv, daar is je moeder!’ riepen de juffen nog. Helemaal blij keek mijn dochter op. ‘Mama, peuterschool! Leuk!’ En ze wees naar een stuk papier op de muur dat een half uur eerder nog helemaal was vol gekwakt met verf door mijn dochter.
Ik snapte helemaal waarom die peuterschool zo’n hit is bij kleine kinderen. En toen ik zag dat haar vriendinnetje van de kinderopvang ook bij haar in de klas zat, was ik helemaal gerustgesteld. Tussen de peuterschool en mijn dochter komt het wel goed.
Kleine meisjes worden groot
Alleen wordt ze nu écht in rap tempo groot. Het lijkt wel alsof ze door de laatste weken alleen maar sneller groter is geworden. ‘Liv glote zus’, zei mijn dochter dan ook lachend. ‘Glote zus naar peutelschool!’ Kleine meisjes worden groot. Gelukkig duurt de kleuterschool nog héél lang. Maar hé, dat dacht ik van de peuterschool ook …
Afbeelding: © Dana Rothstein | Dreamstime Stock Photos
Geef een reactie