Vorig jaar rond deze tijd was mijn peutertje héél erg bang voor Sinterklaas en z´n zwarte pieten. En die cadeautjes in de schoen? Nou, die had papa erin gestopt. Maar dit jaar is alles veranderd. Mijn dochter gaat helemaal op in ‘t Sinterklaas verhaal.
Maar voordat ik alle zwarte pieten haters over mij heen krijg? Hier even een blogje dat redelijk uitdrukt hoe ik er over denk. Enne, mijn peuter heeft wel degelijk een zwarte pieten outfit. Alleen verf ik d’r gezicht niet zwart. Waarom niet? Nou, omdat ze de LivPiet is. Daarom. En de LivPiet ( Liv is de naam van mijn kleine Muppet) is blond.
Ja, dat is mijn Sinterklaas verhaal anno 2015 voor mijn peuter. Want ik ben dol op die Sinterklaas. Ik – en ook mijn vriend- vinden het heel gezellig om mijn peuter ietwat op te jutten. Ze kijkt af en toe het Sinterklaas-journaal (al vindt ze K3 nog steeds leuker), trekt ze met veel plezier het eerder genoemde pietenpakje aan en vraagt iedere avond of ze haar schoentje op mag zetten.
Maar goed, daar begonnen we vorig jaar al mee. Toen was de Sinterklaasintocht geen succes. Mijn dochter hoefde maar een glimp van de Sint op te vangen en ze zette het op een brullen. En ja, daar zijn foto’s van. Kort samengevat: ze vond het doodeng. Het was dus even afwachten hoe Sinterklaas dit jaar zou landen.
Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat mijn vriend en ik dus – ‘ze vindt het toch vast eng’- totaal geen rekening hadden gehouden met die Sinterklaasintocht dit jaar. De ene zaterdag waren we bij vrienden in Amsterdam en de andere zaterdag waren we dan weer zelf op pad. Laat ik het zo zeggen: de-moeders-met-het-opgeheven-vingertje hadden mij weer op dat vlak de wind van voren gegeven.
Gelukkig hadden ze op mijn vader’s werk voor alle kinderen én kleinkinderen van de werknemers een middagje met Sinterklaas en zijn maten gepland. Lees: een meet & greet met Sinterklaas in levenden lijve. Hoe leuk wil je het hebben? Vooral omdat die kinderen ook nog pepernoten, cadeautjes en patat kregen. En oh ja, ze mochten ook nog dansen.
Fantastisch toch?
En natuurlijk mocht mijn peuter ( en de baby ook, maar die is net wat te klein en vooral iets te eenkennig) mee. En nee, ik was niet bang, mijn peuter heeft grote sprongen gemaakt dit jaar (dat blog volgt), maar ietwat spannend was het wel. Maar hé, ze was bij mijn moeder en vader ( haar vaste oppasadres) en dus ze was in vertrouwde handen. Ook al zou ze het doodeng vinden.
Dus haalde mijn moeder mijn peuter op en vertrokken ze naar de werkplek van mijn pa. Een paar uur later kwam er een foto binnen van mijn dochter die uitermate relaxt in de armen van een zwarte piet hing. En ja, ik weet dat dit discutabel klinkt, maar die foto viel dus alleszins mee ( voordat ik weer die moeders-met-dat-opgeheven-vingertje achter mij aan krijg). ‘Liv vindt het zo leuk!’ liet mijn moeder weten. De andere foto’s lieten dat ook zien.
Het was een wereld van verschil.
Geen huilende peuter, maar in plaats daarvan een lachend meisje dat mee danste, op de schoot van Sinterklaas kroop en met een grote grijns haar cadeau ( een Frozen puzzel, zal jullie niet verbazen) in ontvangst nam. Met haar opa en oma was ze gewoon een Sinterklaas feestje aan het bouwen. Kleine meisjes worden groot. Want dat kleine, bange meisje is nu een dappere kleuter-in-wording.
En dan moet 5 december nog komen.
Afbeeldingen: (©) Lidy J. Spoelstra
Geef een reactie