Katten & Baby’s

Toen vriendlief en ik na de bevalling in het ziekenhuis terugkeerden met een baby in de autostoel hebben we onze twee Bengaalse katten bijna dood laten schrikken. Doodeng vonden ze dat kleine ding dat aan onverhoedse bewegingen deed, rare geluiden maakte en ook nog eens anders rook. Maar het is allemaal goed gekomen. Een beetje dan. 

Onze twee Bengaalse katten doen zich namelijk onwijs stoer voor. Sterker nog, ze gedragen zich als halve honden. Ze willen altijd aandacht, de kater vreet als een hond ( dat is ‘m ook aan te zien trouwens) en ze jagen zelfs onze leenhond weg bij zijn eigen voederbak.

Ik bedoel maar.

Maar op een mooie, zonnige zaterdagmiddag waren ze toch vreselijk onder de indruk van de maxicosi die op het kleed werd gezet. ‘Dit is raar,’ zag je ze denken en onze helden vlogen meteen naar de achterkant van de kamer waar ze bibberend over elkaar heen naar de maxicosi staarden.

Langzaam, heel langzaam, sloop de kater dan toch richting maxicosi. Al holde hij heel hard terug als de pasgeboren baby toch even een kreetje sloeg. Toch, na een stuk of wat van die pogingen durfde hij héél voorzichtig het object te naderen. De andere Bengaal sloop achter hem aan. Als er wat zou gebeuren, dan zou zij fijn buiten schot blijven.

Na een half uur durfden ze zowaar even te ruiken. Even maar. Héél even. En opeens, van het ene op het andere moment, verloren beide katten plotsklaps de interesse. Ergens besloten ze dat ze hier niet bang voor hoefden te zijn.

En zo is het gebleven. Al maakte één van de katten er haar hobby van om uren achtereen naar de baby te staren. Geen idee wat ze ermee probeerde te bereiken. Een geestig gezicht was het wel. Daarbij miauwde diezelfde kat ook mee als dochterlief honger had en probeerde ze haar ook te troosten als de baby compleet overstuur was.

En het hielp ook nog.

Inmiddels zijn ze over de schrik heen. Ergens wekken ze de indruk dat ze zo’n kind niet heel ongezellig vinden. Zeker weten doen we het niet, het blijven per slot van rekening wel katten. Maar lachen was de eerste kennismaking wel. Voor ons dan, de katten moeten er diep in hun hart waarschijnlijk nog steeds van bijkomen.