‘Do one thing every day that scares you’, is een zin uit het gedicht Wear Sunscreen. Hoewel ik niet zo’n durfal ben, durfde ik het afgelopen zaterdag toch aan om in m’n eentje een eend te bereiden van dik drie kilo. Nou ja, in mijn eentje? Ik heb in geen tijden zoveel goede tips, adviezen en raad gekregen. Dat was wel nodig ook.
Geen keukenprinses
Zo’n keukenprinses ben ik namelijk niet. Mind you, ik kan heus wel een lasagne maken, vis bakken gaat ook nog wel en een zelfgemaakte pizza is ook geen enorm probleem. Daar houdt het dan wel mee op. Bovendien heb ik vrienden die fluitend prachtige pasteitjes in elkaar zetten, met ‘t grootste gemak een sappige beenham bereiden of in staat zijn perfecte soufflés te maken.
Dat kan ik dus niet. Ik hou ‘t liever bij mijn oude vertrouwde recepten.
Experiment
Vriendlief niet. Die houdt wel van een experiment hier en daar. Gaat hem vaak ook wel redelijk goed af. Zelfs als hij de dressing van de sla per ongeluk bij de kip gooit, loopt het altijd nog redelijk goed af. Ik bedoel maar …
In dat kader had-ie bij de supermarkt ook die grote eend gehaald. ‘Waarom heb je die gehaald?’ vroeg ik toen nog aan ‘m. ‘Ja, weet ik eigenlijk ook niet’, zei hij. ‘Ik dacht: het is even wat anders. Misschien voor kerst?’
Misschien voor kerst? Ik kreeg bijkans een rolberoerte. Moest ik serieus op Tweede Kerstdag een eend gaan bereiden? Ik? Hallo? Vriendlief haalde zijn schouders op. ‘Dan doe ik het toch?’ En dus nodigden we mijn arme ouders uit voor een dinertje op zaterdag. Want ja, dit soort dingen moet je altijd wel proefkoken. ‘Jullie zijn onze proefkonijnen,’ waarschuwde ik nog. Maar dat kon ze niet deren.
Dappere mensen.
‘Waar ben ik aan begonnen?’
Maar die zaterdag van het diner was vriendlief in geen velden of wegen te bekennen. Hij was laminaat aan het leggen in het huis van zijn zusje. En ik ? Ik zat met die eend. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik met het ding aan moest. ‘Waar ben ik aan begonnen?’ riep ik nog op Twitter en Facebook.
Toen kwam de hulp. Van héél veel mensen die vertelden hoe ik het moest maken, hoe ik het moest kruiden, waar ik het ding allemaal mee kon vullen en hoe ik ervoor kon zorgen dat-ie niet uitdroogde.
Het bleek mijn redding.
Ik propte de eend in de schaal ( zelfs mijn grootste schaal bleek maar net groot genoeg), volgde de instructies op, zette het ding in de oven en maakte er een foto van. ‘Wish me luck!’ riep ik nog. ‘Wish me duck zal je bedoelen?’ riep meteen iemand lollig. En daar had-ie helemaal gelijk in.
Nog eetbaar ook
Maar na een middag van telkens die eend invetten, was de eend om vijf uur klaar. ‘Het ruikt prima!’ riepen mijn ouders. ‘En zo smaakt het ook,’ voegde vriendlief toe die inmiddels thuis was gekomen.
Ik was trots op mezelf. Maar ik was vooral moe. En opgelucht. Ik was héél blij dat ‘t kreng eetbaar bleek te zijn. Had ik niet verwacht. Ik had Thuisbezorgd.nl al opgezocht op de tablet. Dat werk.
Maar dat bleek helemaal niet nodig te zijn. Sterker nog, ik ga het ding ook op Tweede Kerstdag maken. Dat durf ik nu wel aan. Al hoop ik dat ‘t nu ook weer goed gaat. En anders vraag ik ook gewoon weer advies aan mensen op Twitter en Facebook. Wish me duck!
Geef een reactie