Afgelopen kerst kreeg dochterlief kerstcadeautjes. Knuffels, boekjes en ook een pratende Nijntje die je kon verstoppen. Toen ik het kocht leek het me reuze leuk. En het valt ook reuze bij dochterlief in de smaak. Een nadeeltje? Ze verstopt nu álles. Inclusief de afstandsbediening ….
Niet gek, want mevrouw is ronduit gefascineerd door de afstandsbediening. We waren al gewend dat we ‘m uit de speelgoedbak, prullenbak of box moesten vissen. En door die Nijntje is ze na twee dagen helemáál getraind in dingen verstoppen. Dus, zo hadden we nog voor de kerst bedacht, moesten we die afstandsbediening altijd goed opbergen.
Maar dan moet je dat natuurlijk zelf wel iedere keer doen.
Gisteravond was ik druk bezig met het serveren van een kerstdiner. Je kent het wel. Het was druk, druk, druk. Mijn gedachten zaten bij de eend, wijn en dat ik de Top 2000 wilde luisteren. Snel liep ik van de tafel naar de tv, wisselde van zender en legde de afstandsbediening ergens neer.
Dochterlief zat nog in de kinderstoel, dus dat was geen probleem. Het was nog steeds geen probleem toen ik haar een half uur later bevrijdde uit de kinderstoel. Aan die afstandsbediening dacht ik niet meer.
Daar dacht ik pas weer aan toen mijn vriend vroeg waar die afstandsbediening was gebleven. Ik kon ‘m nergens meer vinden. En dus kropen – hoe charmant – mijn vriend, mijn beste vriendin en ik over de vloer om te kijken waar dat verrekte ding nou was gebleven.
We vonden ‘m niet.
‘Ah joh, morgen is het weer licht. Dan vinden we ‘m wel,’ concludeerden we na de totaal nutteloze zoekpartij. Maar de volgende ochtend vonden we ‘m niet. We keken overal. Alles werd opgetild, doorgelicht en uitvoerig bekeken. Maar geen afstandsbediening te bekennen.
Tot chagrijn van mijn vriend die normaal gesproken bijna vastgelijmd zit aan de afstandsbediening.
‘Weet je zeker dat jij ‘t ding niet ergens hebt verstopt?’ vroeg hij nog wantrouwig. Ik begon zowaar aan mezelf te twijfelen. Had ik het ding zelf ergens opgeborgen? Of misschien had ik ‘m wel weggegooid? Wist ik veel. Ik ben wel eens vaker op rare manieren dingen verloren.
Toch, mijn vriend gaf niet op. ‘Op welke plekken hebben we nog niet gekeken?” vroeg hij zich vanmiddag af. ‘Hebben we de box eigenlijk wel opgetild?’ Dat hadden we niet. En ja hoor, daar bleek hij onder te liggen. Dochterlief keek vrolijk mee en lag dubbel van het lachen toen ik me onder de box wurmde om dat ding te pakken. Ze klapte in haar handjes van plezier.
Doet ze trouwens ook als ze haar Nijntje weer heeft gevonden.
Jammer voor mijn dochter, maar die Nijntje heb ik even opgeborgen. Ik ben voorlopig even klaar met verstoppertje spelen. Had ik die Nijntje maar nóóit gegeven.
Afbeelding: Danielle Spoelstra
Geef een reactie