Tot pak ‘m beet zes jaar geleden ging ik iedere Koninginnennacht op stap en werd ik de volgende dag niet eerder wakker dan twee uur ‘s middags. But no longer, sinds ik een kind heb is dat compleet veranderd. Op deze eerste echte Koningsdag was ik zowaar met mijn vriend en dochter in de stad. Doel? De Vrijmarkt. Vóór elf uur ‘s ochtends. Het was een openbaring.
Druk
Al was het in eerste instantie vooral druk. ‘Zijn alle wijken leeggelopen ofzo?’ vroeg ook mijn vriend zich verbaasd af. Ja dus. Overal waren er vrienden en andere bekenden die naar de – juist – Vrijmarkt en braderie gingen.
In mijn woonplaats is er namelijk een heel gedeelte voor kinderen ingeruimd. Hartstikke schattig, op fleurige kleden is speelgoed, kleding en allerhande andere zooi die van zolder is gehaald, uitgestald. In de praktijk zijn het de ouders of de grootouders die er de hele dag zitten. Veel kinderen hebben dan al lang van hun zuurverdiende geld een suikerspin opgehaald.
Geef ze eens ongelijk.
Extra speelgoed inslaan
Maar goed, wij besloten dat het een mooi moment was om extra speelgoed voor onze dochter in te slaan. Vooral omdat ze nu raakt uitgespeeld met bepaald speelgoed en er een – ehm – nieuwe uitdaging nodig is.
Voor een tientje aan spullen
Nou, uitdagingen genoeg. Je kon serieus halve oceanen vullen met al dat speelgoed. En het allerbeste? Het kostte geen moer. Vijftig cent hier, een euro daar. Prima prijzen toch. Iedereen blij.
En dus kochten we dingen als roze waterschoenen, gezellig roze strandkleding, kinderboeken, houten treinen, Disney figuren, blokken en puzzels voor geen geld. Als we in totaal een tientje kwijt waren, was het veel.
Iedereen blij
Iedereen blij. Ouders blij omdat de zolder weer een stuk leger was, kinderen omdat ze een extra zakcentje hadden verdiend en wij omdat onze dochter nu – voor niet al teveel geld – weer wat te doen heeft als het buiten regent. ( Ja, buitenspelen blijft nog steeds haar hobby).
Een puur staaltje omkoping
Ik keek mijn ogen uit. Ik had geen idee. Al die jaren terug had ik er nooit bij stil gestaan dat er al zoveel bedrijvigheid was in de vroege ochtend. Wat zeg ik, het was gewoon bomvol. Het was zo vol dat mijn dochter er in eerste instantie hevig van overstuur raakte. Zoveel mensen? Het werd haar even teveel.
Toen hebben we gedaan wat de meeste ouders waarschijnlijk zouden doen: we hebben haar omgekocht met een boekje van Dora en een Disney-figuur die Katrien Duck heet. Ze was stil. Niet blij, maar wel stil. Blij werd ze pas toen mijn vriend een vers broodje bij de bakker kocht. Hij werd er zelf trouwens ook heel blij van. Zo vader, zo dochter.
Volgend jaar weer?
Eenmaal thuis wist mijn dochter niet waar ze beginnen moest. Al vielen de blokken en de Disney-figuren wel erg in de smaak. ‘En dat voor een paar euro’, verzuchtte mijn vriend. ‘Volgend jaar gaan we weer. Dan maken we voor we gaan, even een lijstje.’
Ja mensen, nog een paar jaar en dan worden wij geoefende bezoekers van de Vrijmarkt. En als we genoeg hebben van de zooi, gaan we het zelf verkopen. Wie had dat nu jaren terug kunnen denken toen ik gewoon nog stond te feesten in de club eind april?
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie