Gisteren was het bloedheet weer. Blauwe lucht, zon, 28 graden, dat werk … Best lekker, maar een beetje verkoeling is handig. Vooral als je kind oververhit dreigt te raken. Ik dacht dit allemaal voor te zijn en besloot ‘s ochtends vroeg in het bijzijn van mijn kind een opblaaszwembad op te blazen. Het werd oorlog.
Het was namelijk een gloednieuw zwembad in de vorm van een giraf. Zag er op de website best flashy uit, kostte niet een fortuin en was zomaar besteld en bezorgd ( misschien hielp het dat het op het moment van bestellen pijpenstelen regende).
>> Voor de mensen die zich afvragen waar je zo’n zwembad in de vorm van een zwembad kan bestellen? Dat kan dus onder meer hier.
Opblazen!
Maar goed, dat ding moest dus opgeblazen worden. Met een elektrische pomp die ook net nieuw was. Eerst besloot ik de pomp uit te proberen. Was een indrukwekkend ding met veel opzetstukken die er stroef op en af gingen. Maar eenmaal in het stopcontact deed-ie het. Al maakte het ding wel een pleurisherrie.
Daarna was het zwembad aan de beurt. Maar hé, waar zat dat nou dat ventiel? Toen ik de giraf over de grond had gespreid, mijn dochter inmiddels al op het ding sprong, vond ik eindelijk dat ventiel. Een nadeel? Ik kreeg ‘m er wel uit, maar er niet meer in.
Desondanks besloot ik onder het mom ‘we zien wel’ het ding toch op te blazen. Het goede nieuws? Dat werkte. Het slechte nieuws? Het ding liep telkens leeg omdat de ventielen van de pomp én het zwembad niet goed afsluitbaar waren.
Tijdelijke staat van oorlog
Gek werd ik ervan. Meneer Giraf en ik verkeerden in een tijdelijke staat van oorlog. Maar opgeven? Nee, dat ook alweer niet. Daarvoor was ik net iets te lang bezig. Maar het wonder geschiedde: met een beetje kijken, passen, meten en wurmen kreeg ik de ventielen op de plekken waar ze hoorden.
Het ongelofelijke gebeurde: de giraf bleef overeind staan. Mijn dochter viel ‘m letterlijk om de hals. Ik figuurlijk.
Succes
Er was alleen nog een probleempje: het ding moest naar buiten. Dat bleek makkelijker dan gedacht. Opblaasbare zwembaden zijn flexibeler dan ik had verwacht. En verrek, het zwembad was ook zomaar gevuld met emmers warm water. Het zwembad zag er namelijk wel heel groot uit, maar het zwemgedeelte bleek stiekem best bescheiden.
Maar hoe krijg je een kind er weer uit?
Maar dat maakte mijn dochter niet uit. Die dook – ik had d’r gelukkig al zwemkleding aangetrokken die ochtend – meteen in het zwembad. De lieverd heeft er zeker twee uur in gelegen.
Daarna had ik nog maar één probleem: hoe kreeg ik haar er weer uit? Vraag niet hoe, maar het is gelukt. En daarna heeft ze de rest van de middag liggen snurken in bed. En ik? Ik pakte een drankje, plofte op de bank en keek hoe Giraf lekker zichzelf zat te wezen in de tuin. ‘Toch een leuk ding’, riep vriendlief toen-ie thuiskwam.
Volgende keer mag hij het zwembad opblazen.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie