‘Hoe deden we dat ook alweer?’

Vandaag is mijn baby drie maanden en één week oud. Jaha, ik ben zo´n doos die dat daadwerkelijk onthoudt. Dat dan weer wel, want ik realiseerde mij dat ik véél dingen van de babytijd van mijn oudste dochter ben vergeten. ´Hoe deden we het ook alweer?’ vroegen mijn vriend en ik ons laatst af bij een aantal van die dingen.

Een van die dingen is het fenomeen doorslapen. Het was dat ik in één van blogs terug las dat mijn oudste doorsliep met tien weken. Anders had het voor mijn gevoel ook negen weken, drie maanden of veertien weken kunnen zijn. Geen idee waarom ik dat niet onthouden heb.

Waarschijnlijk omdat mijn hoofd toentertijd ook één grote luchtbel was.

Overigens slaapt mijn baby soms nog steeds niet door ( vannacht ging ze om 3 uur ‘s nachts zo tekeer dat een luchtalarm er nog wat van zou kunnen leren), dus er valt op dat vlak nog niet zoveel te onthouden. Dat scheelt dan weer. Always look on the bright side of life.

Maar waarom mijn jongste dan wakker wordt? Dat heeft te maken met h.o.n.g.e.r. Sinds mijn baby verlost is van de spruw, drinkt ze als een malle. Net als mijn oudste dochter deed. En net als haar oudere zus, zit mijn baby al op de maximale hoeveelheid die ze mag hebben.

‘Hoe deden we dat toen ook alweer?’ vroegen we ons af. Na lang graven ( best een opgave als je hoofd weer aanvoelt als een luchtbel) concludeerden we dat de oudste al snel aan de Forte voeding ( ‘voor hongerige baby’s’) zat en dat die bijvoeding niet snel genoeg kon komen. ‘Ik denk dat we al snel met dat bananenprakje kunnen beginnen,’ merkte mijn vriend op. Net als er straks prima een beetje meel of wat anders – als ze er maar vol van wordt ‘s avonds – door dat flesje kan.

Maar het gekke was dat we dat even waren vergeten.

En hoe oud was de oudste eigenlijk toen ze begon met rollen? En wanneer sliep ze zowel overdag als ‘s nachts op haar eigen kamer? Dat bleek dus allemaal te zijn weggezakt. Al had ik het – nota bene – ook nog ergens in een babyboek genoteerd.

Ongetwijfeld zullen er ouders zijn die feilloos de feiten over de ontwikkeling van hun kind kunnen oplepelen. Ik ben er niet één van. Ja, ik weet nog precies hoe die bevalling ging, hoe laat ze geboren zijn en wanneer ze beide gingen lachen. Maar de rest? Het zakt al snel weg.

Ook niet zo heel gek. Er komen andere dingen voor in de plaats. Zoals voor het eerst naar het kinderdagverblijf, de peuterschool, de eerste plas op een potje, die keer dat ze zo nodig zelf op die glijbaan moest klimmen of dat ze voor het eerst een staartje in d’r haar kon.

Je kunt niet alles onthouden.

Maar dat is het voordeel van een tweede kind. Daardoor herinner je juist weer die kleine dingen van je oudste die dreigden weg te zakken. Al zal die vraag ‘hoe deden we dat ook alweer?’ nog vaak terugkeren. Totdat we waarschijnlijk bejaard zijn. Maar dan gaat het vast om héle andere dingen die we even vergeten zijn.