Gisteren schreef ik nog een blogje over mijn babydreumes die één jaar werd. Weliswaar was ze hartstikke grieperig en ze had ze een ontzettend snothoofd, maar dat zou ergens wel goed komen. Dacht ik. Want gisteravond ging het even niet zo goed. Gevolg? Om elf uur ‘s avonds zaten we met z’n drieën bij de Dokterswacht. Niet mijn idee van een gezellige verjaardag.
De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat mijn baby vanaf donderdag al écht ziek was. Koorts, verkouden, hoesten … Het wilde allemaal niet. Maar aangezien d’r oudere zus al vanaf zondag ziek was, was het ook niet zo vreemd dat zij het ook kreeg.
Niet dat het heel gezellig was. Afgelopen vrijdag werd mijn vriend veertig en hield-ie op zaterdag een feestje buitenshuis. Maar omdat mijn beide dochters – vooral mijn baby – ziek waren, paste mijn moeder even op. Dat feestje viel voor mijn dochters even in het water.
De dag erop – op de verjaardag van mijn babydreumes – kwamen ook maar een paar familieleden. Wel zo rustig, want ze had nergens zin in. Zelfs slapen wilde niet meer. Huilen wel. Maar na het avondeten – net voordat ze zou gaan slapen – vertrouwde ik het niet meer.
Ze voelde opeens loeiheet aan, huilde zachtjes en nee – ik kon niet goed contact meer met d’r krijgen. Altijd een heel slecht teken bij kleine kinderen. En in die laatste luier zat ook amper wat. De thermometer bewees opeens waarom. Van 38.7 ‘s ochtends was de koorts nu gestegen naar ruim boven de veertig graden.
De schrik sloeg me om het hart. Dit was geen willekeurig griepje, hier was iets anders aan de hand.
‘Ik bel de Dokterswacht’, riep ik tegen mijn vriend. En na een kwartier in de wacht – er heerst per slot van rekening niet voor niets een griepepidemie – legde ik de situatie uit aan een aardige mevrouw. ‘De koorts had nu juist eigenlijk al moeten zakken met de griep’, zei ze. ‘Ik denk dat ze toch even naar haar moeten kijken. Ik heb straks nog een gaatje in de agenda …’
Daarna belde ik mijn ouders, die we net een paar uur eerder hadden uitgezwaaid, omdat mijn oudste peuter ook nog boven lag te pitten. Zij waren zo lief om op te passen, konden mijn vriend, ik en de babydreumes naar de Dokterswacht in het ziekenhuis.
Mijn baby zag er intussen ronduit beroerd uit. In de auto klapperde ze met haar tandjes en keek ze glazig uit haar oogjes. De aardige vrouwen bij de receptie in het ziekenhuis hadden er al medelijden mee. ‘Ach, het arme kind. Zo ziek. En dat op haar verjaardag!’
Vertel mij wat. Zo had ik mij d’r eerste verjaardag ook niet voorgesteld.
Gelukkig hoefden we niet lang te wachten op de huisarts. En hoera, het bleek ook nog onze ‘oude’ net gepensioneerde huisarts. ‘Ik kan er niet helemaal afscheid van nemen’, grijnsde hij. Ik was vooral blij dat hij er zat. Die man is namelijk altijd heel rustig, heel kalm en bewaart z’n humor.
Ook toen mijn dochtertje enorm tegenstribbelde toen er getemperatuurd – en de rest – werd. ‘Ah, wat goed’, zei hij lachend. ‘Zolang ze nog zo kunnen tegen stribbelen, zit er nog genoeg energie in dat lijfje.’ Heel fijn, ik had intussen spierpijn van het in bedwang houden van een spartelende dreumes.
Maar de controle duurde niet lang. Nadat de huisarts in haar oortjes keek – en zij ‘m bijna een klap verkocht – wist-ie genoeg. ‘Het is een oorontsteking.’ Een oorontsteking? Hoe dan? Watte? Huh? Hoe hadden we dat kunnen missen?
Dat laatste blijkt dus tamelijk makkelijk. Oorontsteking is eigenlijk een lullig sluipmoordenaartje. Een jong kind hoeft helemaal niet naar de oren te grijpen. En het is niet dat die kleintjes precies kunnen uitleggen waar ze pijn hebben. Integendeel zelfs. Terwijl het kind helemaal gek wordt van de oorpijn, kunnen de ouders dus denken dat het – om maar wat te noemen – om de griep gaat.
Oh.
Gelukkig kregen we meteen een antibioticakuurtje mee. Thuis hebben we de eerste dosis gegeven. Ze viel bijna meteen in slaap. Zo eindigde de verjaardag toch net wat vrediger dan-ie begon.
Vandaag gaat het trouwens weer een stuk beter met mijn dreumes. De koorts is gezakt, ze slaapt als een os, eet weer voorzichtig, de luiers zijn nu normaal en – nog fijner – ze lacht weer. Met dank aan de antibioticakuur die blijkbaar toch al redelijk aanslaat.
En dat is best een opluchting.
Nee, die eerste verjaardag van mijn dreumes gaan we niet snel vergeten. Maar ik vond ‘m niet voor herhaling vatbaar. En volgend jaar vieren we het dubbel. Alleen dan zonder de oorontsteking. Dat is toch een stuk gezelliger.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Ach wat sneu… De eerste verjaardag stel je je inderdaad heel anders voor. Gelukkig gaat het nu weer beter!
Ja, dan zie je toch vooral taart en cadeaus voor je. Niet de Dokterswacht 😉 Maar inderdaad, het heeft wel geholpen! Pfew.