Uitgeteld.

Het waren twee heftige weken. Zo was de peuter wel heel grieperig, had de baby een heftige oorontsteking en hoestte ik op een zeker moment ook alles bij elkaar. Nu de kinderen opknappen, gaat ‘t weer beter. Alleen ben ik uitgeteld. Doodmoe. Is dat normaal, vroeg ik mij gisteren af? 

‘Ja hoor’, appte een vriendin die dag. ‘Je hebt bijna twee weken lang dag en nacht gezorgd met je vriend voor de kinderen. En je was zelf ziek. Dan krijg je dat toch?’ Waar. Maar dan nog, als het weer beter met iedereen gaat, waarom voel ik mij dan zo moe?

Amper slapen
Oké, eerlijk is eerlijk: ik heb niet echt veel geslapen de laatste tijd. De peuter hoestte zich ‘s nachts de longen uit het lijf en de babydreumes wilde niet slapen. En ik dus ook niet. Op een zeker moment keek ik maar met haar naar Bumba filmpjes om drie uur ‘s nachts.

En overdag ging het feest door. Sinaspril, hoestdrank … Ik zweer je: ik ken nu zo’n beetje de hele voorraad van een willekeurige drogist uit mijn hoofd. En dan het eten en het drinken. Gelukkig ging het laatste nog wel, maar dat eten? Nah.

‘Suikerhoudende rotzooi’
Ik was op een ochtend gewoon blij dat de meisjes allebei gewoon Danoontjes wilden eten. Overigens was ik zo stom om dat op social media te vermelden. Gevolg? Een stortvloed van negatieve reacties van mensen die vonden dat het niet kon dat ik mijn kinderen van die – zo noemde iemand het – ‘suikerhoudende rotzooi’ gaf. Sommige stelden voor om ze op zijn minst wat vezels erbij te geven.

Watte? Twee zieke kinderen? Doe normaal. Als ouder ben je überhaupt blij dat er wat ingaat en dat het erin blijft zitten. Maar vertel dat die mensen maar. Ik vrees alleen wel dat ik op een beetje onaardige – lees botte – manier heb geantwoord. Niet aardig, niet fraai, maar dat doet moeheid met je.

Maar opeens ging het beter
Maar net toen ik dacht dat het nooit op zou knappen, ging het opeens beter met mijn babydreumes en mijn peuter. De dreumes kon weer lachen, de peuter had weer honger. ‘Mag ik een cracker? Mag ik een koekje? Mag ik een broodje?’ ging het de hele dag door.

Music to my ears.

En nu functioneren ze weer redelijk. Mijn peuter wil weer naar de peuter school en de babydreumes heeft net een groot lekkerbekje naar binnen gewerkt. Helemaal goed.

Op vrijdagavond om 10 uur slapen …
Alleen was ik gisteravond doodop. Om half negen. Op een vrijdagavond nota bene. Een paar jaar geleden begon ik toen pas. Maar ik ben in mijn bed gaan liggen met wat slechte tv op de achtergrond en een boek in mijn hand. Ik heb het tot 10 uur volgehouden. Toen sliep ik.

En toch ben ik nog steeds niet uitgerust. Ik heb het gevoel dat ik nog wel dagen zou kunnen slapen. Gewoon, om die twee weken in te halen. Misschien dat ik dat wel ga doen ook. Wie weet is het dan weer heel snel voorjaar. Want een zonnetje kunnen we allemaal wel gebruiken.

Afbeelding: © Alexey Lisovoy | Dreamstime Stock Photos