Mag ik terug naar Terschelling?

Het zal een aantal van jullie niet ontgaan zijn, maar vorige week was ik op Terschelling. Met mijn vriend, onze twee dochters en mijn ouders. En ik kan na de vakantie maar één ding zeggen: mag ik terug naar Terschelling? Want ik was net zo relaxed …

Ken Terschelling op mijn duimpje

Het is niet dat ik terug wil omdat ik niet genoeg gezien heb. Terschelling ken ik na al die jaren bijna op mijn duimpje. Ik weet welke strandtent ik ‘t fijnst vind, waar je goed kunt winkelen, waar je lekker kunt eten in West-Terschelling en waar het café van zanger Hessel zit. Om maar wat te noemen.

Laidback sfeer

Natuurlijk is dat allemaal hartstikke leuk, maar het gaat vooral om de sfeer op Terschelling. Die is relaxed. Laidback zelfs. En man, dat had ik dit jaar wel nodig. Ik was niet een beetje gestrest voor de vakantie, maar héél erg. Met dank aan werk, voorbereidingen voor de vakantie, het maandenlange slaapgebrek en 101-andere-dingen.

Stress

Ik zat op de heenreis – lach me nu alvast maar uit – zelfs te huilen in de auto op weg naar Harlingen omdat ik er heilig van overtuigd was dat ik de jas van de dreumes had vergeten. Mijn vriend vond dat vooral grappig. ‘Dan kopen we toch een nieuwe jas op Terschelling?’

Logisch antwoord. Maar daar stond ik op dat moment niet echt voor open. ‘HOE BEDOEL JE EEN NIEUWE JAS? IK BLIJF BEZIG!!!’ Dat werk. Om er vervolgens in de haven van Harlingen achter te komen dat de jas van de dreumes gewoon in de auto lag.

Relaxen

‘Jij moet even relaxen’, zei iedereen niet voor niets nog tegen mij. Vreemd genoeg verliep dat – eenmaal op de boot – vrij snel. En ik zweer je, toen ik de boot afkwam en de zilte zeegeur rook en de zeemeeuwen hoorde, ging mijn hartslag al een klein beetje omlaag. Eenmaal in Midsland met een wijntje voor mijn neus ging het nog beter.

De dagen erna werd ik steeds vrolijker. Vooral omdat het weer boven verwachting was. Op het terras van ons huis scheen de zon volop en zag ik hoe mijn peuter met ons buurmeisje van het nabijgelegen huis in ‘de zandbak’ (een duinpan voor ons huis) speelde terwijl ik mij nog eens insmeerde met zonnebrandolie. Ik zweer je, zelfs mijn normaal zo actieve dreumes zat rustig in haar kinderstoel te spelen met d’r speelgoed.

Al was die ‘zandbak’ voor de dreumes ook ideaal. Kijk maar:

En ja, ik heb nog wel een paar nachten met hartkloppingen en angstaanjagende nachtmerries gehad, maar stukje bij beetje werd het beter. Zelfs toen ik halverwege de vakantie ervan overtuigd was dat de vakantie helemaal niet hielp om bij te komen.

Maar dat deed het wel. Met dank aan strandwandelingen, shoppen met mijn moeder, lekker eten in de restaurants of gewoon thuis. En rust, heel veel rust. Eindelijk had ik weer eens tijd om te denken. En ook dat hielp. Laat ik het zo zeggen: ik had het zo nog een week zo kunnen volhouden. Terschelling verricht soms kleine wonderen voor je gemoedsrust.

Volgend jaar weer

En dan vliegt zo’n week voorbij. Voor ik het wist stonden we weer in de haven van West-Terschelling op de boot te wachten. Een tikje jaloers keek ik naar de massa mensen die van de veerboot afliepen. ‘Volgend jaar weer’, zei ik nog tegen mijn peuter. ‘Dat is goed’, zei de lieve schat. ‘Want ik ben een Terschelling meisje. EN JIJ OOK!’

Dat ben ik zeker. Volgend jaar gaan we weer. Alleen laat ik dan die stress lekker thuis.

Afbeeldingen: Daniëlle Spoelstra

© 2016 – 2018, Danielle Spoelstra. All rights reserved.