Gisterochtend liep ik met mijn kleuter naar haar school. Ik liet een vrouw met een rollater passeren op de stoep. ‘Wacht even op die mevrouw’, zei ik tegen de kleuter die mij verbaasd aankeek. ‘Dat is geen mevrouw. Dat is een hele oude oma!’ Kleuters. Ze zullen ook nooit ‘ns iemand sparen.
Ik had wel een geluk: de vrouw leek het niet te horen. Misschien verkoos ze het om het niet te horen, dat kan natuurlijk ook. Of misschien werkten haar oren niet helemaal meer naar behoren. Hoe dan ook, ik vond het nogal gênant.Zo oud was die vrouw ook alweer niet. ‘Je moet wel een beetje lief zijn voor mensen’, zei ik nog. Maar de kleuter haalde de schouders op. ‘Ze leek toch op een oude oma?’
Kleuters. Ze kunnen énorm eerlijk zijn. Meer dan je lief is. Al komen ze in al hun eerlijkheid vooral ook heel grappig uit de hoek.
Zo speelde er laatst een vriendinnetje van mijn kleuter thuis. Tegenover aan de tafel zaten ze samen braaf te kleuren terwijl ze ‘t hadden over wie het eerste jarig zou zijn.
Eerst was het vriendinnetje aan de beurt. ‘Die verjaardag van mij duurt nog heel lang’, zei ze.
‘Die van mij ook!’ riep mijn kleuter.
‘En die van mij ook’, grapte ik.
Twee kleuters keken mij nu vol onbegrip aan.
´Ja, jij hoeft niet jarig te zijn. Want jij bent al oud genoeg. Als je oud bent hoef je niet meer jarig te zijn.’
´
Bezorgd vroeg ik hoe het dan moest met mijn cadeautjes.
´Heb jij niet nodig. Je kan er toch niet mee spelen. Jij hebt het te druk, want jij moet werken enzo.’
Bam! Ik voelde mij even heel oud. Al had ik vooral moeite om mijn lachen in te houden.
Maar wat kan ik zeggen, kleuters zijn nu eenmaal hartverscheurend eerlijk. Zo vertelde mijn kleuter weer tegen een ander vriendinnetje ‘dat je dus altijd snoepjes moet vragen aan je papa. Die geeft het. Mama’s willen nooit.’
Ik moet zeggen dat dit overigens hier wel redelijk klopt. Ik ben de strenge moeder, mijn vriend degene bij wie je een snoepje of een koekje kunt bietsen. Neemt-ie er zelf ook nog één. Dat had mijn kleuter ook wel door.
Al verheugde ze zich afgelopen kerstvakantie vooral op het zien van de nieuwe puppy van haar oma. Wat we misschien even erbij hadden moeten vertellen is dat de puppy in kwestie een Duitse dog was. Die hebben de omvang van een groot kalf als ze volwassen zijn. Maar ook als puppy zijn ze al groter dan de meeste honden. Maar hé, mijn kleuter aaide – eenmaal bij haar oma – wel de puppy. En terwijl haar zusje volop met de puppy speelde, keek mijn kleuter met een frons in haar voorhoofd toe.
Eenmaal op weg naar huis kwamen in de auto erachter wat haar dwars zat. ‘Papa, mama .. Waar was nou die puppy? Ik heb geen puppy gezien!’
Mijn vriend en ik hebben heel hard gelachen.
Ik vrees dat het nog wel heel lang kan duren voordat mijn kleuter beseft dat je niet meteen alles hoeft te zeggen wat je denkt. Hoewel, sommige mensen die ik ken hebben nooit dat filter ontdekt. In dat geval zal ik nog veel van die eerlijke opmerkingen van mijn kleuter te horen krijgen. Al hoop ik dat die mevrouw achter de rollator ze niet meer hoort.
Geef een reactie