Mijn kleuter is nu begonnen aan haar schooljaar in groep 2. Met een paar vriendinnetjes, maar voor de rest een nieuwe groep kinderen. En dat is altijd even wennen. Voor kinderen ;en ouders. Al is wennen soms helaas een understatement.
Maar goed, tot nu toe vraag ik iedere schooldag hoe ze het heeft gehad. ‘Leuk’, zegt ze tot nu toe. Ze is blij dat ze bij een aantal vriendinnetjes weer in de klas zit, maakt alweer een paar nieuwe vrienden en de juffen vindt ze ook prima.
Oké, dat kan een stuk slechter.
Maar iedere ochtend dat ik haar naar school breng, moet ze nog wel een klein hobbeltje over. Niet daarvoor en ook niet tijdens de fietsrit, maar vooral in de klas ‘s ochtends. Dan is het héél druk met ouders en kinderen en is de situatie op z’n minst soms ietwat chaotisch te noemen.
Aan de andere kant, dat krijg je met 26 kinderen en de ouders die daarbij horen.
Nu ben ik sowieso geen ochtendmens. Voor tien uur ‘s ochtends vind ik álles druk. Laat staan een druk klaslokaal met kinderen en volwassenen. Maar ik probeer mijn beste beentje voor te zetten. Laten we het daar maar op houden.
Toch leek de kleuter daar niet zoveel last van te hebben. Tot afgelopen week. Iedere ochtend wilde ze mij in de klas amper loslaten, werd ik overstelpt met kusjes en knuffels en giebelde ze nog ‘dat ze mij niet zou laten gaan.’
Ik twijfelde dan ook even of ze het écht wel leuk had in haar nieuwe groep.
Maar aan het eind van de schooldag kwam ze weer vrolijk uit school, speelt ze vaak met vrienden en vertelt ze enthousiaste verhalen. Dat lijkt mij een goed teken. Toch?
Ik hield het er maar even op dat ze weer even moest wennen aan ‘t schoolritme en de nieuwe groep. Dat hebben per slot van rekening veel kinderen.
Toch sloeg de schrik mij om het hart vanochtend toen een moeder van een klasgenootje vertelde dat ze ‘m na twee weken per direct van school afhaalde omdat hij onder meer gepest werd.
En lieve mensen, mijn hart brak. Ik ben anti-pesten. En hopelijk draag ik dat ook over op de kinderen. Want nee, je kunt niet met de hele wereld bevriend zijn, maar een beetje beleefd zijn tegen elkaar is ‘t minste dat je kunt doen.
Helaas komt ‘t overal wel voor. En dat het dan ook in die grote, soms ietwat chaotische kleutergroep van mijn oudste dochter voorkomt is statistisch gezien dan ook niet heel gek.
Al blijft ‘t naar. Heel naar.
Ik heb mijn dochter op ‘t hart gedrukt wat te zeggen als ze zelf gepest wordt of dat er wordt gepest. Mijn dochter keek mij wijs aan. ‘Mama, ik heb lieve vriendinnen hoor.’ Dat heeft ze trouwens ook.
Maar toch, na twee weken school zijn we meteen weer met de neus op de feiten gedrukt dat naar school gaan soms ook behoorlijk lastig kan zijn. Ook leuk, dat wel, maar dat zegt niet altijd dat ‘t altijd even vlekkeloos verloopt.
Hopelijk gaat ‘t straks weer helemaal goed met die nieuwe groep van mijn dochter. Leren ze elkaar beter kennen en vindt iedereen zijn eigen plek. En dat geldt ook voor de ouders. Al hoop ik vooral dat het straks goed gaat met het oud-klasgenootje van mijn dochter op zijn nieuwe school. Dat verdient ieder kind.
Afbeelding: © Ishook | Dreamstime Stock Photos
Geef een reactie