Kleien. Mijn kleuter heeft er – behalve kinetic sand – nooit heel veel aan gevonden, maar mijn peuter vindt het fantastisch. Zij kan al tijden lang kleien. En ik vind het klei niet eens terug in de allerlei rare hoeken en gaten van de kamer.
Want dat was vroeger het punt met de kleuter: als ze ging kleien, dan ging ze letterlijk met de klei aan de haal. Een half uur later vond ik de klei overal terug. Op stoelpoten, in kleine gaatjes, de besteklade, mijn tas, onder mijn schoen
… Eigenlijk alle plaatsen waar ik gewoon geen klei wilde vinden.
Je kunt je dus voorstellen dat ik niet enthousiast was toen de peuter wilde kleien. Maar op haar verjaardagsfeestje had mijn kleuter klei gekregen. Van My Little Pony, om precies te zijn. Daar heeft de kleuter één keer mee gespeeld. Samen met de peuter.
Daarna had de kleuter het wel weer gezien.
De peuter niet. Zij was lang in de weer met het maken van allerlei figuren, ze kneedde het klei, duwde het in de sjablonen en sneed het klei met het bijgeleverde botte, plastic mesje. Het was een bloedserieuze aangelegenheid. En de klei bleef gewoon op de tafel. Ja, er viel wel eens een stukje op de grond, maar dat was niet het probleem.
Sindsdien speelt ze heel veel met klei.
Zoveel dat ik het maar op het lijstje heb gezet voor mijn peuter voor Sinterklaas en Kerst. Leek mij ideaal voor de kerstvakantie. Kan ze de halve vakantie gezellig kleien. Zolang ik het maar niet terug vind in mijn tas. Maar dat zal vast meevallen.
Foto: privé-afbeelding
© 2017 – 2018, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie