‘Ik kan kaarten krijgen voor Ernst, Bobbie en de rest’, zei mijn moeder laatst. ‘Zouden de meiden het leuk vinden om daar naar toe te gaan?’ Nou, dat leek mij wel. Al bleek later dat de oudste helemaal niet zo’n zin had. Maar achteraf stond zij mooi wel zingend en dansend op de bank.
Ernst, Bobbie en de rest
En jullie kennen vast Ernst, Bobbie en de rest wel. Dit duo – dat bestaat uit Erik van Trommel (Ernst) en Gert-Jan van den Ende (Bobbie) – is al honderd jaar te zien in hun eigen kinderprogramma’s op tv en toeren al jaren het land door met hun eigen programma’s. En dan heb ik het nog niet eens over talloze CD’s en DVD’s die al over de toonbank zijn gegaan.
Hele generaties zijn al met ze opgegroeid.
En dit jaar toeren ze door Nederland met hun nieuwste theatervoorstelling ‘geklungel in de jungle.’
Zin?
Daar zouden die meiden toch zin in hebben? Nou, de jongste in ieder geval wel. Ernst, Bobbie en de rest? Het leek haar enig. De oudste dochter was niet helemaal overtuigd. ‘Dat is toch hartstikke kinderachtig?’ Maar toen ik dreigde dat ik dan wel een vriendinnetje van de jongste mee zou nemen, bond ze in. ‘Oké,’ zuchtte ze. ‘Dan ga ik wel mee. Misschien krijg ik nog wat leuks als een ijsje ofzo.’
Juist.
Dansend op de banken
Maar zoals dat wel vaker gaat, liep het weer anders dan verwacht. In een zaal in WTC Expo in Leeuwarden zaten we achter in de zaal op houten banken. Dat had zo z’n voordelen, want doordat er niemand achter ons zat, konden de kinderen op de banken staan (anders keken ze toch maar naar de achterhoofden van volwassenen).
En het moet gezegd: het was een voorstelling vol grapjes en liedjes waar de kinderen lekker bij werden betrokken. Deden die Ernst en Bobbie goed. Het duurde maar even of mijn oudste dochter stond ook op de banken. En alsof ze nu pas doorhad waar ze was, vroeg ze: ‘ZIJN DIT DE ECHTE ERNST, BOBBIE EN DE REST?’ Ik knikte. Ze straalde. ‘Vet cool man!’
Voor ik het wist was ze aan het dansen en zingen op de banken. Mijn oudste had het enorm naar de zin.
Beetje moe
Het was in plaats daarvan mijn jongste dochter die er iets meer moeite mee had. Niet omdat ze het niet leuk vond – dat vond ze wel – maar een driejarige heeft nu eenmaal minder concentratie dan een zesjarige. En met een voorstelling die ongeveer – inclusief pauze – twee uur duurde, was ‘t voor haar best een zit. Al gedroeg ze zich best oké. Ze werd gewoon een beetje hangerig.
Mijn oudste daarentegen kon het prima volhouden tot het einde. Met een grote glimlach ging ze weg. ‘Je bent een soepkip’, neuriede ze nog een liedje van Ernst en Bobbie. Als dat geen goed teken is?
Naar K3
Volgende week gaan ze met mijn ouders naar K3. Daar heeft mijn oudste ook niet zo’n zin in, ‘want dat is zo kinderachtig.’ Al was ze vroeger hartstikke fan. Maar ik heb zo’n idee dat ze daar straks ook zingend en dansend in het gangpad staat. Net als bij Ernst, Bobbie en de rest.
Ik ben bijna 27 jaar.
Ik was ook bij Ernst en Bobbie. Voor mijzelf.
Een moeder zei na afloop “Wij hebben een excuus wijzend naar de kinderen”
Ik zei tegen haar dat er voor mijzelf was, ze zei dat ze het knap vond en er respect voor had.