Een plekje, een kap en een goedaardig gezwel

De afgelopen weken maakte ik mij een beetje zorgen over mijn hond die een wel heel raar plekje op zijn poot had. Gelukkig weten we nu wat de oorzaak is en wat er tegen kan worden gedaan. Maar dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot, dat begrijp je.

Tumor!

Mind you, dat plekje was mij in eerste instantie niet eens opgevallen. Tot mijn hond zijn poten op mijn schoot legde en ik opeens op zijn linkerpoot een plekje ontdekte.

Het was ook nog een raar, bloederig en vooral ontstoken plekje. Nou ja, plekje? Het was meer een bult. En pessimistisch als ik altijd ben, dacht ik meteen ‘tumor!’

Ja, zo erg ben ik.

Afspraak maken bij de dierenarts

Toen de hond ook nog wel eens heel veel aan dat plekje begon te slikken, belde ik de dierenarts. Mijn vriend moest lachen. ‘Je weet toch hoe dat gaat? Waarschijnlijk weten zij het ook niet, krijgen we weer een absurd dure crème mee en dan verdwijnt het uit zichzelf.’

Zat wat in. Maar ik wilde het zeker weten.

Drama in de wachtkamer

Gelukkig konden we niet lang daarna terecht bij de dierenarts. Nou ja, gelukkig? Mijn hond haat met een oprechte passie de dierenarts. En alles wat daarbij hoort. Vooral de wachtkamer is – ehm – een dingetje. Hij kan simpelweg niet normaal naar binnen en gaan zitten.

Dat is simpelweg teveel gevraagd.

Ook dit keer werd er geblaft, gepiept en gejankt. En dat werd nog erger door een andere hond in de wachtkamer. Dat was ook nog wel een buldog die een karretje achter zich aansleept omdat-ie een operatie achter de rug had. Ik hoopte van harte dat mijn vriend onze hond zo in de houdgreep had, dat-ie niet kon ontsnappen.

Voor je het weet bezorgde mijn hond dat buldogje een tweede operatie.

Gelukkig was mijn vriend sterk genoeg en zat die grote Ierse terriër uiteindelijk op zijn schoot. Een chihuahua had zich beter gedragen.

Crème mee

Maar we waren wel opgelucht toen de dierenarts de naam van mijn hond riep. Na een klein onderzoekje – als verlamd stond de hond dit keer op de behandeltafel, ook wel eens lekker rustig – bekeek ze het bultje. Ze wist ook niet wat het was, maar ze schreef wel dure crème voor.

Mijn vriend rolde met zijn ogen en deed zijn best om niet in lachen in te houden. Maar dat zag je vast al aankomen.

Maar ik heb natuurlijk wel die crème wel gekocht. Plus een bijbehorende kap. Want de hond mocht niet meer aan dat bultje komen. Daarbij moest die crème natuurlijk wel kunnen inwerken.

De hond vond de kap verreweg het ergst. Doodongelukkig was-ie. Hij vond zichzelf de zieligste hond op aarde.

Opnieuw naar de dierenarts

Maar goed, na een paar dagen smeren zag de bult er weliswaar een stuk minder ontstoken uit, maar kleiner wilde het niet worden. Er zat niets anders op dan weer die dierenarts te bellen.

En dus zaten mijn vriend en mijn oudste dochter een tijdje later weer bij de dierenarts. ‘Van alle honden in de wachtkamer, kon Mitch weer niet normaal doen’, vertelden ze later. Maar dat zat erin. Daar hoefden we geen paragnost voor te zijn.

Gelukkig plaste hij niet. Je moet het altijd van de zonnige kant bekijken.

Goedaardig gezwel

Dit maal was het een andere dierenarts en zij zag in één oogopslag wat er scheelde: dat bultje was een goedaardig gezwel. Een typische jonge honden kwaal, had ze nog gezegd. En de reden waarom de hond eraan wilde likken en bijten was omdat het zo jeukte.

Ach gossie.

Dit maal kregen we een antibioticakuur mee. En we moesten doorsmeren met de crème. ‘Dat doen we zeker’, zei mijn vriend later tegen mij. ‘Daar was het spul duur genoeg voor.’

Maar eerlijk is eerlijk, door de kuur droogt de bult prima uit en de crème houdt infecties buiten de deur. Bovendien hoeft de hond de gehate kap niet meer op.

Het lijkt er dan ook op dat we deze vrijdag dan weer niet bij de dierenarts hoeven zitten. En ik denk dat iedereen daar blij van wordt. De hond nog het meest.