Afgelopen weekend was de intocht van Sinterklaas. Alleen de jongste dochter keek het. Mijn oudste dochter vond ‘Toca Life‘ op de iPad spelen leuker. Gelukkig hebben we toch een beetje Sinterklaaspret.
Van het geloof gevallen
Want na een paar dagen vol twijfels is mijn oudste dochter toch haar geloof gevallen. Sinterklaas bestaat inderdaad niet. ‘Maar ik was zo bang dat als ik zou zeggen dat ik niet meer geloof dat ik dan geen cadeautjes meer zou krijgen’, zei ze nog.
De schat.
Maar ik geloof dat ze het nu ook wel prima vindt. Vooral omdat ze lootjes gaan trekken in de klas. Met surprise én gedicht. Ze kan niet wachten. Ik ook niet. Tot het af is. Surprises maken is niet écht mijn sterkste punt.
Sinterklaaspret
Maar goed, sinterklaaspret dus. Ik had echt mijn best gedaan. Ik had kruidnoten en chocoladeletters gekocht. En natuurlijk mochten ze de dag van de intocht ‘s avonds hun schoen opzetten. Het moet gezegd: mijn oudste dochter deed gezellig mee.
Er werd fruit en verlanglijstjes in de schoen gestopt, er werd gezongen en ik werd de volgende ochtend al om zes uur ‘s ochtends wakker gemaakt ‘omdat de meiden wilden weten wat in hun schoen zat.’
Dat tijdstip vond ik zelf iets minder prettig. Maar dat terzijde.
Geslaagd
Maar de cadeautjes ( een mini Rainbowcorn en een Salon Dooz, hoe verzinnen die fabrikanten het) vielen in de smaak. Er is de hele dag mee gespeeld. ‘Heeft Sinterklaas goed voor ons uitgezocht’, zei mijn oudste dochter lachend.
‘Dat heeft Sinterklaas héél goed uitgezocht’, zei mijn jongste dochter terwijl ze mij nu aan keek. En opeens vreesde ik het ergste. Zou mijn vijfjarige dochter al wat vermoeden? Ze is redelijk nuchter en niet zo enorm goedgelovig, dus dat zou zomaar kunnen.
Ik hoop het niet. Het zou leuk zijn als we die Sinterklaaspret nog even vol kunnen houden. Maar hé, dat kan ook als ze niet meer geloven. Dat bewijst mijn oudste dochter nu wel weer.
Geef een reactie