Surprise.

We waren even een paar jaar veilig, maar dit jaar was ‘t zover: mijn oudste dochter – die in groep 5 zit – moest voor het eerst een surprise maken voor Sinterklaas. Het werd een groots project.

Lootje

De leerkrachten hadden het overigens wel goed voorbereid. Op het lootje mochten kinderen hun cadeauwensen opschrijven. Ook mochten ze opschrijven waar van hielden, waar ze graag naar keken en wat ze leuk vonden om te lezen.

Vond ik zelf heel handig. In mijn lagere schooltijd was dat nogal behelpen. Hadden we niet zo’n briefje. Dan moest je maar hopen dat je het lootje van iemand trok die je een beetje kende. Zo niet, dan moest je er maar een beetje op los rijmen. Om maar niet te spreken van de surprise.

Hallo buurjongen!

Enfin, mijn dochter was die dag van het lootjes trekken ziek en dus scande haar juf het lootje in. Kon ze toch nog meedoen. Niet veel later kreeg ik een appje van de buurvrouw. De buurjongen – die bij mijn oudste dochter in de klas zit – had haar lootje getrokken.

Ze konden de scan alleen niet goed lezen.

Nou, dat konden we snel oplossen. Bovendien had mijn buurvrouw al door dat mijn dochter hield van tekenen en Harry Potter. Niets meer aan doen.

Na het weekend ging mijn dochter weer naar school en in het laatje van haar bureau vond ze een lootje dat voor haar getrokken was. Het was – je raadt het niet – de buurjongen.

Mijn dochter was blij. Ik ook. Die jongen eet, drink en slaapt voetbal. En oh ja, Donald Duck vond-ie ook leuk. Dat was handig voor het gedicht. En dus schreven dochter en ik een gedicht over voetbal en kreeg-ie een Donald Duck pocket en een chocoladeletter cadeau.

Surprise

Over de surprise hoefden we niet lang na te denken. Een voetbal natuurlijk. Van ballonnen en papier maché. Mijn vriend – gezegend met twee rechterhanden en een grote liefde voor het maken van geinige surprises – vond ‘t idee wat summier.

Het moest veel groter worden. ‘Anders maakt het toch geen indruk?’

Voor hij het wist hadden mijn dochter en ik hem tot hoofd Team Surprise gemaakt. Dat heeft-ie geweten.

Hij begon nog heel voortvarend met een groot, rond raamwerk van dik gaas. Vervolgens is-ie een uur lang bezig geweest om dat geraamte te beplakken met krantenpapier en behanglijm. Overigens werd ook de kop van de hond per ongeluk meegenomen.

Gelukkig blijkt behanglijm te verwijderen uit de vacht van een hond. Weer wat geleerd.

Die bal had meer dan een dag nodig om te drogen. Daarna kwam er wit latexverf over. Nog weer een dag later maakte mijn vriend er een voetbalpatroon op.

Hij had op dat moment ‘t wat minder naar zijn zin als hoofd van Team Surprise. ‘Man, man, wat een werk. Volgende keer beschilder ik wel een melkpak!’

Maar eerlijk is eerlijk, het zag er mooi uit. Daarna maakte hij er een gat in, gingen de cadeautjes in en vulde hij de ruimte met ballonnen. Het gat ging weer dicht en de de surprise was klaar om te gaan.

Het was een énorm groot ding. ‘Nou, hiermee val je wel op,’ constateerde mijn vriend die nu weer heel content was met zijn opdracht.

Sinterkaas-viering

De volgende dag werd Sinterklaas gevierd op school. Aan mijn dochter de nobele taak om het gevaarte naar binnen te krijgen. Dat lukte. Al was het passen en meten met die deuropening. Tijdens de viering schrok mijn buurjongen zich een hoedje dat de bal voor hem bleek te zijn.

Maar leuk vond hij het wel, zo hoorde ik later van de buurvrouw. Overigens vond mijn dochter haar surprise – een grote omslag van een Harry Potter boek – ook een succes. ‘Wat een toeval’, appte mijn buurvrouw dan ook later.

Dat was het zeker. Maar geslaagd was het wel. Al ben ik blij dat het achter de rug is. Tot we volgend jaar weer aan de slag mogen. Benieuwd of we dan inderdaad dat melkpak gaan beschilderen.

© 2020, Danielle Spoelstra. All rights reserved.