Het is en blijft een cliché, maar ik blijf het roepen: kleine meisjes worden groot. En met kleine meisjes bedoel ik nu mijn oudste dochter. In september werd ze negen. En op haar verlanglijstje geen speelgoed meer, maar een mobiele telefoon. Ze heeft ‘m gekregen. En het ding doet het ook nog.
‘Mag ik een telefoon?’
Mind you, ze heeft wel een hele zomer – correctie, ik moet het voorjaar er ook nog bij rekenen – gezeurd om die telefoon. Natuurlijk gebruikte ze de aloude smoes ‘dat iedereen in de klas al een telefoon had, behalve ik.’
Uhuh.
Dat hadden niet. Dat had ik al nagevraagd bij andere ouders. Ja, ze hadden soms wel telefoons. Maar vooral oude exemplaren van de ouders.
Een nieuwe …
Maar ik had geen oud, afgedankt exemplaar. Nou ja, wel een paar. Maar die waren echt al honderd jaar oud en deden het eigenlijk ook niet meer. Na overleg met mijn vriend besloten we dan toch een nieuwe voor haar te kopen. Maar dan niet al te duur, met een prepaid abonnement.
Je hoeft per slot van rekening niet te overdrijven.
Op Bol.com vonden we er eentje. Een Motorola, best betaalbaar en een hoesje erbij. Mijn dochter was helemaal blij. Vooral toen ze ‘m op haar verjaardag kreeg.
Blij
En blij dat ze ermee was. Al moet je je er niet al teveel bij voorstellen. Ze heeft Tiktok, Snapchat (al zijn daar alleen wat vriendinnen en een paar familieleden), Whatsapp (kan ze contact met mij en mijn vriend houden) en ze kan bellen (doet ze eigenlijk nooit). Het is eigenlijk meer de gedachte dat ze een telefoon heeft dan dat het ook daadwerkelijk écht belangrijk is.
Al is het soms ook best handig. Dan krijg ik een appje wat ik vanavond wil eten of dat ze om half vijf thuiskomt als ze bij een vriendinnetje is.
Maar het is niet alsof ze vast gelijmd is aan dat ding. Dat valt eigenlijk heel erg mee. Is dit cadeautje best goed gelukt. Al ben ik benieuwd wat ze volgend jaar voor haar verjaardag vraagt.
Afbeelding: Bol.com
Geef een reactie