Afgelopen weekend spitte ik mijn blog Scriptgirl.nl door. Voordat OhOhMama.nl in ‘t leven werd geroepen schreef ik daar dingen over mijn kinderen. En ik kwam daar onder meer ‘t blog ‘5 (weliswaar oppervlakkige) dingen die ik heb geleerd nu ik een baby heb’ tegen. Ik moest er zelf vooral om grinniken.
Niet dat ik moest grinniken om mijzelf. Dar zou wel héél sneu zijn. Maar vooral omdat ik nu zie dat ik toen aan ‘t begin van de rit stond. Mijn oudste dochter was net geboren, ik was nog heel erg aan het aftasten wat het betekende om een moeder te zijn en ik realiseerde mij nog niet helemaal dat de achtbaanrit met kinderen nog maar pas was begonnen.
En ik ergerde mij toentertijd aan de zogenaamde borstvoedingsmaffia. Het grappige daaraan? Toen mijn tweede dochter werd geboren maakte ik mij niet eens druk om borstvoeding. Ik zag ‘t allemaal wel. Lukte de borstvoeding niet? Nou, dan lukte het niet. Ik en mijn vriend trokken gewoon ons eigen plan. Ik heb zelfs met niemand daarover ruzie gemaakt.
Da’s dan wel weer leuk. Een grote vooruitgang ook.
Maar hé, met twee dochters zit ik nog middenin in de achtbaanrit. En ik zou het niet anders willen. Maar dat is weer een andere blog.
Dus hierbij: een blogje uit 2012. En ja, je mag mij heel hard uitlachen. Komt-ie dan:
5 (weliswaar oppervlakkige) dingen die ik heb geleerd nu ik een baby heb
‘Kan je nagaan, een tijdje geleden wist ik niet eens wat een hydrofiele luier was,’ riep ik laatst tegen vriendlief. ‘En ik wist niet eens van het bestaan van een neusjesreiniger,’ grapte hij terug. Samen concludeerden dat we binnen een korte tijd best veel dingen hadden geleerd. Over baby’s. En over dingen waar we echt nooit over hadden nagedacht ….
Dat hoefde vroeger trouwens ook helemaal niet. We hadden geen kinderen, alleen maar twee katten, en hielden ons vooral bezig met werk, of we nu wel of niet een weekend naar Amsterdam zouden gaan en hoe we in godesnaam die vreetzak van een kater aan zijn dieet konden houden ( mislukt tot op de dag van vandaag overigens jammerlijk). En die levensstijl hielden we ook nog deels in stand toen ik zwanger was.
Want ja, die muppet zat toch nog veilig opgeborgen in de buik.
Maar alles veranderde toen de muppet begin september werd geboren. Nou ja, álles? Dat is dan ook weer een beetje overdreven. Maar anders was het wel. Al is het alleen maar omdat een baby zich niet houdt aan een-ritme-dat-dag-en-nacht-heet, huilt en verwacht dat jij altijd klaar staat.
Niet erg, hoort erbij. Een baby moet verzorgd worden. En daar komt véél bij kijken. Laat ik het zo zeggen, ik was énorm blij met de kraamverzorgster ( die mij werkelijk over alles de oren van de kop lulde), mijn vriendinnen en mijn moeder. Omdat het soms best handig is als andere vrouwen je nuttige dingen vertellen.
Want ik mag dan wel geen enkel probleem hebben om een Chardonnay van een Sauvignon blanc te onderscheiden, van baby’s wist ik niet zoveel. Gelukkig heb ik – vrees niet – één en ander bijgeleerd. En vriendlief trouwens ook.
Hydrofiele luiers
Met stip op één staan hydrofiele luiers. ‘Je kunt er niet genoeg van hebben,’ zei één of andere kraamverzorgster op een zwangerschapscursus die ik voor de rest héél irritant vond ( ‘kraamvrouwen leveren bij mij hun iPad in’) , maar hierin wel gelijk had. Ik heb er dan ook een stuk of twintig. Of dertig. In allerlei kleuren roze.
Overigens begreep ik vroeger nooit wat hydrofiele luiers überhaupt waren en waar ze voor dienden. Met het schaamrood op de kaken heb ik dit tijdens mijn zwangerschap maar gevraagd aan vriendinnetje S. ‘Niets om je voor te schamen,’ zei de lieverd. ‘Als je geen kinderen hebt, hoef je dat ook helemaal niet te weten.’ De uitleg bleek overigens vrij simpel. Het zijn gewoon doeken die als handdoek, spuugdoek en zelfs als laken worden gebruikt.
En daar hebben ze dan zo’n moeilijk woord voor bedacht. Een hydrofiele luier. Alleen al vanwege het woord zou je kinderloos blijven.
Darmkrampen
Als volwassenen onder elkaar heb je het eigenlijk nooit over de staat van je darmen. Wel of geen goede ontlasting, pijn in je buik nadat je pittig hebt gegeten of een opgezette buik? Het zijn geen leuke onderwerpen. Totdat je een baby hebt en je bezorgd naar de babybuik kijkt als je baby te lang en te hard krijst. Dan worden darmen Opeens Heel Belangrijk.
Naar het schijnt ( hallo internetfora!) zijn de darmen van een pasgeboren kind nog niet volgroeid en dat wil nog wel eens zorgen voor irritatie. En urenlange huilbuien. En voor de ouders slapeloze nachten. Internetfora’s zijn er al volgeschreven ( en ik heb ze állemaal gelezen ) over mogelijk oplossingen. Fietsen met de beentjes en middeltjes als Infocal en Sab Simplex, ik heb het allemaal geprobeerd. Ook de muppet had namelijk last van darmkrampjes. Dacht ik.
Dat Sab Simplex heb ik zelfs godbetert besteld bij een apotheek in Duitsland. Drie flesjes. Ik mocht eens te weinig hebben. En toen bleek dat de muppet gewoon honger had omdat die borstvoeding niet wilde. Daar zat ik met mijn Sab Simplex. Van de naam alleen al krijg ik darmkrampen.
Hypo-allergene flesvoeding
Dat brengt me alweer op het volgende punt: hypo-allergene voeding. What the … zal je nu misschien denken? Nou, dat dacht ik ook. Omdat ik zo naïef was om te denken dat het allemaal wel zou lukken met die borstvoeding, had ik me nooit verdiept in flesvoeding. Als de tijd daar was, dan zou ik naar de supermarkt rennen en zo’n pakje poeder te kopen.
Fout gedacht.
Er zijn namelijk héél véél soorten flesvoeding. Dat varieert van varianten voor kinderen die veel spugen tot voedingen waarbij je de kans op koemelk-allergie verkleind. Want ja, ook dat komt voor. En dat noemen ze hypo-allergeen voedsel. Nóóit geweten. Vooral geschikt voor kinderen die een beetje gevoelige darmen hebben ( zie ook darmkrampjes). Voor het gemak is deze voeding dan ook zo’n beetje het duurst van alle voedingen.
En ja, de muppet krijgt dit. En ze heeft niet eens een koemelk-allergie. Maar gut, het zou eens kunnen.
Borstvoedingsmaffia
Want ja, ik heb last van schuldgevoel. Omdat borstvoeding niet wilde. Mind you, ik heb het wel een maand geprobeerd. Een groot succes was ‘t niet. De muppet heeft wekenlang gegild, wilde constant aan de borst en ik werd uitgeputter en chagrijniger door het slaapgebrek. ‘Je zag eruit als een spook,’ vertelde een vriendin mij later.
Zelfs mijn moeder ( toch heel pro-borstvoeding gezien ‘t feit dat ik als baby minstens een half jaar bij haar ooit aan de borst hing) ging het te gortig en haalde een pak hypo-allergene flesvoeding. Moeder maakte het flesje, dochterlief viel erop aan en sindsdien hebben we een lieve, normale baby. Fan-tas-tisch.
Maar iets bleef knagen. Dat komt omdat ik máánden lang ben geïndoctrineerd door allerlei instanties die mij vertelden dat borstvoeding toch écht het állerbeste was. En als het even niet lukte dat ik dan niet moest opgeven en vooral moest dóórzetten. Anders moest ik gewoon een lactatiedeskundige bellen.
Nou, ik weet niet hoe het met U zit? Maar alleen al van het woord lactatiedeskundige sloeg ik op hol.
Maar goed, dan moest ik dus wel bellen, want als ik zou stoppen met borstvoeding dan zou mijn kind straks op eindigen als een dommig kind dat vatbaar was voor héél veel ziektes omdat ik de baby alle anti-stoffen had ontzegd. Oh ja, en een hele hoop moederliefde. Bovendien zou ik mezelf ‘de kick van het geven van borstvoeding’ ontnemen.
Maar ik heb intussen één ding geleerd: dat je niets hebt aan een hongerig kind en dat een hongerig kind niets heeft aan een moeder die compleet uitgeput is en alleen blij wordt van de gedachte dat je tijdens het urenlange voeden nog een marathon kunt kijken van Keeping up with the Kardashians.
Nee, borstvoeding is prachtig. Als het lukt. Nothing beats the real thing. Maar ik heb de hemel, aarde en de mogelijke goden in het heelal een paar weken geleden op mijn knieën gedankt voor de uitvinding van flesvoeding. De muppet sliep weer. En ik dus ook. Maar vertel dat de borstvoedingsmaffia maar eens.
Neusjesreiniger
Maar toen eindelijk het voedingsprobleem was opgelost, kwam daar opeens het probleem van de verkoudheid opzetten. De halve wereld bleek namelijk verkouden en dan is het niet te vermijden dat vroeg of laat de baby ook aangestoken wordt ( voor de borstvoedingsmaffia: ik gaf nog borstvoeding. Wat nou anti-stoffen?).
En dat is zielig.
Verkouden baby’s zijn namelijk écht, écht, écht zielig. Vooral omdat ze door hun neusje ademen. Dan is het niet fijn als het neusje in kwestie dicht zit. Ikzelf schiet al in de stress tijdens een goede verkoudheid, laat staan een kind van een paar weken. Alleen waar ik mijzelf vol stop met medicijnen (daar zijn die dingen voor uitgevonden), mag dat bij baby’s niet.
‘Wat moet ik dan doen?’ riep ik eerst nog vertwijfeld. Mensen wezen mij en vriendlief er gelukkig op dat er zoiets als neusspray voor baby’s en een neusjesreiniger bestaat. Die neusspray is overigens gewoon een zoutoplossing die in de neus wordt gespoten en door de meeste baby’s als een terroristische aanslag in de neus wordt ervaren.
Geldt trouwens ook voor een neusjesreiniger die werd uitgeleend door de broer van vriendlief ( zelf in het bezit van twee kleine kinderen – dus per definitie ervaren). Ik had er nog nóóit van gehoord. Wist ik veel dat het een soort flesje met een grote bol onderaan is, die zich – mits handig uitgevoerd – vacuüm zuigt in de neus van het kind en alle snot eruit haalt.
Ook dit vinden kinderen trouwens niet prettig. De muppet is niet écht agressief, maar kom met die neusjesreiniger in de buurt en het kind van zeven weken verandert in een baby-versie van Mohammed Ali. Het helpt trouwens wel. En daarvoor ben ik best bereid om een aantal klappen te incasseren …
De échte les
Maar de échte les is natuurlijk dat ik nog helemaal niet zoveel weet, want na de baby-fase gaan er nog veel meer andere periodes komen. ‘Iedere fase heeft zo z’n eigen leermomenten,’ vertelde ooit iemand aan mij die zeker vijf kinderen had gebaard.
Dan weet je het wel.
Maar het is overigens niet erg dat ik ‘t allemaal niet weet. Niet zolang ik nog gewoon allerlei fijne mensen in mijn omgeving heb die ik héél véél dingen kan vragen. Dat werkt soms beter dan die opvoedboeken die alleen maar uitgaan van gemiddeldes. Voor je het weet flip ik omdat de muppet nog niet op tijd een wiskundige formule kan uitrekenen met acht maanden.
Ik bedoel maar.
En dingen leren is soms best handig. ‘Straks kunnen we gewoon een Triviant voor jonge ouders maken,’ riep ik nog tegen vriendlief. Dat vond hij overigens niet een énorm goed idee. Want waarom een triviant voor jonge ouders maken, als je eindelijk een uurtje over hebt. Dan ga je wijn drinken of slapen. Want dat laatste verleer je nooit.
Geef een reactie