Vorig weekend stonden mijn vriend en mijn dochters nog op het ijs. Dit weekend speelden mijn dochters zonder jas in de tuin. Het voelde als lente. Ik hoorde niemand klagen.
Koukleum
Overigens moet ik zeggen dat ik niet een groot winterliefhebber ben. Ik hou niet van kou, ik kan niet schaatsen en glibber mijzelf vooral door het leven wanneer ‘t winter is.
Ik ben al lang blij als ik niet uitglij. Dat werk.
Maar goed, heel veel mensen houden er wel van. En veel mensen waren maar wat blij dat ze gezellig naar buiten konden en op de schaats konden staan. Mijn jongste dochter had zelfs een heuse winterverjaardag.
Bovendien was het wel even een goede afleiding van die Corona die het halve land lam legt. Iedereen had eindelijk weer eens wat leuks te doen.
Bovendien leverde het winterse landschap prachtige plaatjes op:
Dat het een week later spekglad was en daardoor veel basisscholen dicht waren – waaronder die van mijn dochters – was iets minder handig. Maar ja, 2020 en 2021 zijn sowieso niet erg handig.
Lente
Tegelijkertijd werd tot mijn verbazing aangekondigd dat ‘t in het weekend daarop zo maar veertien, vijftien graden kon worden. Wat? Hoe dan?
Maar de meteorologen kregen gelijk: afgelopen weekend voelde het als lente. Mijn dochters speelden zonder jas op het schoolplein en in de tuin. ‘Het is net lente!’ riepen mijn dochters.
Ik zag zelfs de eerste bewijzen daarvan:
Ik wandelde intussen met mijn hond, maakte het tuinmeubilair schoon en zat later met een kop thee op het terras.
Dit is namelijk meer mijn weer. Maar dat had je vast al verwacht. Vadaag moet ik nog de sleeën, schaatsen en andere winterspullen opbergen. Ik denk niet dat we deze maanden nog nodig zullen hebben.
Maar hé, dat dacht ik een dikke maand geleden ook. Voor je het weet schaatsen mijn dochters volgende week weer.
Geef een reactie