Afgelopen zaterdag rolde het zo uit mijn mond tijdens een lunch met een vriendin. ‘Als ik jonger zou zijn geweest, dan was een derde kind er misschien wel gekomen.’ En nooit, maar dan ook nooit, had ik vorig jaar rond deze tijd gedacht dat ik deze woorden ooit uit zou spreken.
Die eerste zwangerschap ging nog wel …
Ik ben namelijk niet goed in zwanger zijn. Tijdens mijn eerste zwangerschap viel het nog mee. Al waren de eerste weken vreselijk ( ik dacht dat ik een miskraam had) en had ik het ook lastig tijdens de laatste weken. Laat ik het zo zeggen: ik kon niet wachten tot mijn eerste kind geboren werd.
Maar het was allemaal nog wel te overzien.
En toen begon ‘t gedoe …
De tweede zwangerschap was vooral gedoe. Eerst had ik – net als tijdens de eerste zwangerschap – last van bloedingen tijdens de eerste drie maanden. Alleen was ik nu gewaarschuwd en kon ik toch echt zien op de echo dat het hartje gewoon bleef kloppen.
Heel fijn, maar niet heel ontspannend.
Vervolgens ging mijn eerste kind – inmiddels een dreumes – voor het eerst naar de kinderopvang. Dat heb ik geweten. Ik ben nog nooit zo vaak ziek geweest. Mijn kind en vriend trouwens ook niet. Dat was trouwens niet eens zo erg, ware ‘t niet dat ‘t op mijn longen sloeg. Met als gevolg dat ik de hele zwangerschap ‘t gevoel had dat ik amper lucht kreeg, op de bank belandde en bijna een strippenkaart bij de huisarts had.
Die vonden mij trouwens ook een lastig geval, want zwanger zijn en longproblemen is geen handige combinatie. Gewoon omdat er bijna geen medicijnen zijn die je als zwangere mag gebruiken. Een antibioticakuurtje en ventolin bleken de oplossing.
Maar in de tussentijd bleek er iets niet in orde met de hartslag van de baby in mijn buik. Dat viel achteraf enorm mee, maar een nacht lang heeft mijn eigen hart ook in de keel gezeten.
Omver geblazen door de wind
Vervolgens moest ik getest worden op kinkhoest, heb ik door de griep de kerst vooral in bed doorgebracht en werd mijn fiets eind januari – met de peuter achterop – omver geblazen door de harde wind. Dat was nog niet zo erg, maar ik kreeg de fiets niet meer omhoog en de peuter er niet meer uit.
Ik kon wel huilen van woede en frustratie.
Gelukkig waren twee vrouwen heel snel ter plaatse. Zij hielpen me om de fiets weer overeind te krijgen en mij gerust te stellen. Heldinnen. Mijn peuter bleef er heel kalm onder. Ook al zo’n heldin. Maar ik voelde me machteloos en had ‘t helemaal gehad. ‘Nooit weer zwanger’, heb ik daarna wel vijftig keer gezegd.
Toen mijn jongste eenmaal geboren was en helemaal gezond bleek te zijn, riep ik tegen iedereen die het maar horen wilde dat er geen derde kind meer zou komen.
ongen
En die komt er ook niet. Ik ben nu 35. Op papier kan het nog makkelijk. Maar na de zwangerschap deed ik longfunctieonderzoeken (dat leek de huisarts na al die problemen een prima idee) en daaruit blijkt dat ik astma heb. Niet erg, kan je heel goed mee leven, maar ‘t is niet zo handig als je zwanger bent. Want nu ik niet meer zwanger ben, zijn al mijn longproblemen opgelost door een paar pufjes van een inhaler.
Een inhaler die je beslist niet mag gebruiken als je zwanger wilt worden en zwanger bent. Zonder die inhaler is de kans groot dat zo’n derde zwangerschap ook weer heel lastig gaat worden. Het kan wel, alles kan. Maar is dat nou echt nodig? Per slot van rekening heb ik nog twee kleintjes hier thuis rondhuppelen.
Dat vindt mijn vriend ook. ‘Nee’, is zijn antwoord. ‘Dan moet er straks een extra slaapkamer bij, een andere auto .. En daarbij wil ik ook straks wel eens weer normaal slapen.’ Zit wat in. Ik snap ‘m helemaal.
En dan toch …
En toch, toch, toch kriebelt het soms weer. Want hoe intensief het verzorgen van een baby ook is, het gevoel van een baby die tegen je aanligt is heerlijk. Net als de mollige armpjes en beentjes van een klein dreumesje dat je eindeloos kunt knuffelen. En dan die bijdehante opmerkingen van een peuter die je dubbel laten liggen van het lachen of een kleuter die allemaal dingen uitvindt.
Oké, nu schets ik wel een heel rooskleurig beeld. Want huilbaby’s, kleintjes die alles in hun mond stoppen en peuters met driftbuien zijn soms heel pittig ( en dan heb ik nog niet eens over pubers gehad). Maar op één of andere manier vergeet je dat soort dingen best snel.
Niet de enige
Ik ben trouwens niet de enige. Tijdens het kerstdiner had ik hier nog een gesprek met vrouwelijke familieleden over. ‘Hoe zeker je het ook weet dat er geen kinderen meer bijkomen? Je twijfelt soms toch’, zei een tante. ‘Vooral als je de veertig nadert en het voor je gevoel je laatste kans is.’ Iets dat een veertigjarige vriendin afgelopen zomer, met mijn jongste dochter op schoot, ook beaamde. ‘Ik ben heel gelukkig met mijn twee zoontjes, maar soms denk ik: een derde zou ook wel héél leuk zijn. Het kan nu nog.’
Ik snap haar.
En als ik op mijn dertigste was bevallen van mijn jongste kind, dan waren we misschien wel voor een derde kind gegaan ( wil trouwens niet zeggen dat dit ook daadwerkelijk was gelukt). Maar nu? Nee, nu heb ik twee gezonde, vrolijke dochters, mijn longen doen ‘t weer zoals het hoort en heel langzaam krijgen we ons leven weer een beetje op orde. Die derde komt er niet meer. Dat zegt mijn verstand. Nu het gevoel nog.
Afbeelding: © Micha Fleuren | Dreamstime Stock Photos
Geef een reactie